кима (несв.)
„Молам, молам“, им кима со главата примашот на гостите под огледалата и љубезно им се поклонува...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И, додека Зоки го стега Мечето до своите гради, тоа кима со разнишаната глава, како да му потврдува.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Затоа така радосно кимавме со главите кога некој странец ќе нѐ идентификуваше. Аха! Тито! Тито беше нашиот ID во странство. Југославија - Тито.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Никој не се мурти, никој не коментира, сите сложно кимаат со главите.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Татко ми ќе си зборува, јас ќе кимам со главата, потоа ќе оди да си легне по ручекот, а јас веднаш ќе го вклучам телевизорот. Многу просто.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
„Сакам муур од тебе“ рече санџак бегот, откако со нажалено кимање ја ислуша неговата длабока воздишка.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Кимам со глава, се заблагодарувам и, со спуштена коса преку лице, проаѓајќи меѓу луѓето, излегувам од ходникот, а грбот ми гори од погледите на вчудовидените.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ако молчи и е многу лут, ама не сака да признае, затоа што го тргнала од пред телевизор баш додека траеле квалификациите на авто-трки, па само кима со главата и ми ја подава картичката за секој фустан што таа го пробува, тоа значи „пакувај!“
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Климент занесно слушаше и кимајќи одобруваше.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
