кобен (прид.)
За час во сите ближни села толку бргу, ене, стигна тој несреќен и кобен глас.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Беше како целиот свет да бил отсекогаш само една таква кобна осојничава модрина, во која синото се разлеваше, сѐ посилно пробивајќи се и преплавувајќи сѐ друго со својата мртва потечност, и само некаде таму, напред, зад сето тоа, стои некаква топлинка, што те влече.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Чувството за некаква кобна завлечканост во неговите петици тој не го загуби ниеднаш и сигурно затоа можеше да застане и да се сврти уште на првото 'ржнување, што го чу.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се смета дека во 1980 година од оваа река ќе се испумпуваат годишно 3 милијарди кубни метри вода.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Го душка Ангелета мој и пак завива, кобно.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Чувството дека остана сосем сама ѝ го раскинува срцето, ѝ ја полни устата со горчина, ѝ ги потсечува колената осамата што дојде со кобното војничко писменце.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Соголената черупка, крвава, исклештена и кобна, врзана во вилиците со последни нишки месо, некој, најверојатно молчаливиот бабачко од Анадол, им ја грабнал на пците и ја наместил на кол пред Али-беговата воденица.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Главите на воловите имале на челата човечки грижи и, една зад друга, потсетувале на ред измитарени султани и паши во рамки, биле подјармени старчиња чии богатства, слави и моќи се слеале во кобна точка од која, пред да воздивнеш, ќе шурне црна вода и ќе ги поклопи сонливи и некогашни.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Околу полноќ, по многуте попусти истрели во заштитничкиот камен, преку луѓето минал бран кобна тишина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сите се плашеа од таа кобна директива, којзнае која по ред која ќе значеше конечно пресметување со козите, но и со оваа повратна живост на лицата на луѓето, првпат од војната, во слободата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Го гледаш Јуриј Андреевич како излегува од трамвајот и паѓа во грч, не можејќи да ги изговори четирите сакани кобни букви – се поистоветуваш.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Да му веруваме ли на часовникот дека само шеесет кобни шлаканици мава една минута?
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Којо Пипиле кога дозна дека ќе се венчаат, му рече да не ја зема Марија за жена, зашто во неa има нешто кобно, фатално: досега ѝ умреле неколку мажи што ги имала. А пред да ја земат биле здрави.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Преголемата љубов кон него што секој сакаше да го негува за да земе сила и да порасне побргу, беше кобна за него - се исуши.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кат растроен лаци блудни растура во кобен вјас, неумитен граба узди великиот демон- спас.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Националистичката идеологија, посткомунизмот, искуството на тоталитаризмот, кобноста на војната, сето тоа не е само хрватско.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Татко продолжил: - Фашизмот е кобен, ќе заслепи и ќе запеколи.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Бевме излезени од кобната одаја, од видението, и мене ништо не ми беше јасно; изгледаше како ништо да не сме сториле, како само да сме ја разгледале одајата, а на лицето на Филозофот сјаеше некакво чудно блаженство и спокојство.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И веќе никогаш никој не ќе знае каде е средето на светот, папокот на светот, и што пишувало во кобната книга што толку несреќи ни донесе.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Откако се знае во царството наше за одајата кобна (за која голтка знаење ви преподадов веќе, о жедни), со ин и неразјаснет запис, и откако таа одаја и записот се поврзуваат со проклетството кое го било царството и најдобрите колена во родот негов, се знае: додека не се разбере што говори записот, каква ука дава, нема да има мир и спокојство, и проклетството ќе виси над градот и царството наше.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
