коби (несв.)
Од сегде претерани смеите војнички беа; кобеа тие на нешто.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Да, солзите на навредените целата утрин кобеа лошо над моите Ко трендафил алов црвенеа децата кутри: остро ги укорив своите.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Да, тоа беше тој, неговиот мршар, неговата парталава сенка и неговиот придружник, со сета своја мршарска смрдеа, веднаш под него така, за тој, ако се отпушти од меѓу своите две ветки, да му падне право во забите; - една дивинка, проклета и прогонета и од своите и го продолжуваше своето вечно кобење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Крај реката пророци е коски врежуваат знаци И кобеа крај на сѐ до кај допира видот И на сѐ до кај вторник по вторникот се повторуваше: - Кој ќе го прескочи Светото дрво Тој ќе управува со моглите И ќе ти спаси блиските.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Птицата коби врз својот пород човекот не си го знае патот додека тагата и дождот влегуваат во пејзажот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
На одење нѐ запраша само Зошто дечињата веќе не играат Меѓу белите жбунови во неговиот двор И што коби добитокон, Зошто рика ноќва високо до ѕвездине?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Слушаш, господару, вели Васил. Што, вели Максим. Уткиве саноќ кобат, вели Васил. А и оној од Камен саноќ коби.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Им ја кобеле утрешнината. И добитокот ќе ни падне од чума, мислеле.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Некои гледаа дека ова е згоден момент да ги смират Танаил и Китан и му велеа на Китан да ја одложи свадбата за некој ден - да не биде заедно со погребот, но Китан велеше: „Свадбата е закажана и не ја одложувам... Одложена свадба коби на лошо...“
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
„Обеси се“, му подвикнаа и му рекоа дека заради кобењето еднаш веќе самите ќе го обесат, и Сандре Самарија отиде со познатиот чекор на гусок да бара јаже и поздрава греда на некој таван.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Не коби, врагот да те земе! - му викаа луѓето и фрлаа кофи со вода по засирената крв да ја измијат.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Работите не одат на арно! – го промени веднаш текот на разговорот татко ми. – Со Сталин или без него, ние остануваме со нашите кози! – пресече Чанга. – Но независно од Сталин – продолжи татко ми – кај нас сигурно нема да доцнат „плановите за новата социјалистичка изградба”, кои секако ќе ги зафатат и нашите кози. – И во мене нешто коби.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Првпат криковите на црните птици беа осамени во просторот, реско ја засекуваа тишината, кобеа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
На многу слики на кои беше сликан, ги кинеше, ги ништеше, не сакајќи да си го гледа ликот на фотографијата; веруваше дека тоа коби смрт.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
И тој така постојано го откопачуваше верувајќи дека коби смрт...
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
МАРИЈА: Немој да кобиш. СИМОН: Немам јас што да кобам. Прокобено е тоа одамна.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
