крпа (ж.)
Плачовите низ селото се носеа сѐ уште и Неда црна крпа пак од главата си фрли, повтор косата ја пушти, а плачот стана толку јак, - „Малодушни земјоделци, излезете од дворов!" - им викна мајката со гнев.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Врз глава таа му кладе крпа, копринена, бела.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Стара баба с дрехла рака крена бела крпа и избриши свој си образ, очи, клепки, с'лзи.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Празнично утро. Костадин е сам, и, токму после миењето, се брише со крпа).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ТЕОДОС: Да ја извадиш како знаеш. Со крпа, со фрча, со јутија.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Море, право во Вардар, да се удавам! (Ја опипува главата, ја тргнува крпата со која му е врзана, ја фрла тресејќи се од гнасење.) Еј, Теодосе! Умри, Теодосе, Теодосе!... (Отидува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Лево, напред, врата, а во дното долап; меѓу прозорците огледало од горе малку спуштено и украсено со крпа со домашен вез во форма прозорец со расечена завеса и од горе на среде преврзан со корделка.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
БОГДАН: (очински грижно ги брише со крпа блујаниците од Пијаниот).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Жената ми дофрли: - Земи си ја својата ајдучка крпа. Ене ја, под дрвоно.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Потоа извлече стопаренце и го тутна во крпата на богомолката.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ја завлеков раката в џеб и ја извадив црвената крпа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се најдов во небрана — изненадена сум невела — не чини неј — нив непара — не толку нетоп — невестински украс од тенеќија кој ја заменува короната ниа — оние нии — нив нуна — кума (делхинутив — кумица) нишан — знак нишка — нит, нитка на платно нишчелки — направа на разбој за ткаење ној— оној ногашчка — наплеток од косата обрецнам — врекнам, нависоко ќе проговорам обрус — долга везана крпа со реси од која се прави чалма на главата одер — врста кревет на столни ногари закопани в земји на кој се чуваат алиштата и покровите во визбата одвраќам вода — басна на вода за да се мени положбата во која се најдува озастра — утринава онбашија — турски војник десетар — каплар опурчак — искинат опинок кој веќе не се носи оралиште — место каде се игра оро ораџика — жена што игра оро орјатка — погрден збор за жена со која друга жена е скарана орман — густа гора оужје — накит олепела — лесна клетва осмак — мера за жито 50 оки отпуст — поповска песна пред свршетокот на извесна. служба павти — женски накит од сребро и бакар пагурче — сад за ракија пазамарка — џеб на селска кошула пајвани — ортомчиња со кои му се врзуваат нозете на коњ да оди раван — ситно парка — што ѝ е, што ѝ пречи да направи нешто паскурник — шара за шарање поскури пачавриче — книжулче, може и крпче од ткаенина пашит — без самар коњ, маска, магаре пералник — котел во кој се топли вода за перење песјачка — погрден збор за жена со која друга жена е карана петле — во онаа см. наполеон — пара златна француска со петле на неа петравил — епитрахил петреви гаѓи — горско цвеќе пинок — опинок плак — старец плетва — трева во сеидбата поврзало — врвца на торба или вреќа, како и на огламник на добиток подвеска — дел од селска облека.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Белки ќе најде некоа друга сиромашка, поарна од мене, со руба, печена на работите. Венчанина ќе се кладе. Не е крпа утре да а окиниш, да а врлиш.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А оти во завиткувањето децата ќе завиткаат други подолни „шеови“; оти крпите што ги пазарија ќе бидат расцепени и ќе станат од едната — две; оти тулбените и шамиите што ги гледаа со реси, ќе излезат дома без реси, тие се детински работи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ги извади парите од крпата каде што ги имаше завиткано и му ги даде на Лумана, а тој бркна во шамијата, извади неколку лири и му ги подаде на деда Бошка: - На, за маката.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тој влезе блед како крпа и со поглед полн молба.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И палјачото, тој бол завиткан во шарени крпи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа се шарени крпи. Тие не болат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Болат, ја уверував. Крпите болат, пак ја уверував. Знаев.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
После ја фрли влажната крпа на под и се тргна од огледалото - доста, попе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
