курир (м.)
Пред вратата стоеше важно напернат курирот што ги пушти внатре, по години не постар од Мечета.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ги повикаа преку здружната разгласна станица во управата на Задругата, нив двајца, него и Дука, а гласот на задружниот курир се изгуби тупо меѓу куќите, приклекнати под тешкиот снег.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Како досега што беше и отсега ќе бидеш наш курир.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- За да свршиш курурска работа и да дојдеш во заднината на непријателот, мораш да бидеш млекар.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Уште си ни потребен како курирче. Понатака ќе видиме.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Јавете таму дека курир со извештај и прашање што да се прави во случајот доаѓа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И наместо отсуство, Капетан Мирковиќ ме кладе нешто ко посилник, ко куриер, ама повеќе за храна. 126
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Собирајте се, викам, и пуштам курири по камион.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
5. Ми го доделија курирот Цветан од Мала Преспа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И курирот ме втаса и ме врати. Кај Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За стрико Благоја сепак беше јасно - им помагаше на партизаните, ги примаше на конак нивните курири, агитираше кај луѓето за нив.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
По сѐ изгледало, војникот со шлем и со машингевер на градите, извидник, курир за воени врски или паничен дезертер пред пропаста на Хитлеровиот Рајх, бил убиен од некој шеесетгодишен свештеник Доситеј Давидовски со куршум на тулски нагант од заводот на императорот Петар Велики зашто црниот мотоцикл го присвоила месната црква.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Следниот ден пристигна пораката. Курирот ми ја даде и јас ја прочитав стоејќи на терасата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Како да направиме, дали да ви го испратам речникот по курир ?
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Говорот траеше веќе дваесетина минути, кога еден курир брзо се искачи на бината и му подаде парче хартија на говорникот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Стоеше тој запис на карпата како отсекогаш да бил тука, на еден древен пат, а Филозофот расправаше дека од времиња најдамнешни тука минувале каравани, натоварени со стоки, војски накитени со страшни знамиња, царски курири кои во галоп разнесувале пораки по сите краишта на тогашната славна држава и на нејзиниот цар, чие име подоцна го узнав, о блажени, оти времето тогаш уште не беше дојдено.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Од прво одделение нѐ тераа да цртаме храбри партизани и курирчиња и на сите ни беше смачено кога моравме за секој празник да цртаме као партизаните со петокрака ѕвезда на капата пукаат во Германците и ги победуваат или пак, ќе ни дадеа состав како курирчето Славко ги надитрило Германците, се разбира, тоа секоја година се повторуваше.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
На другата кривина нѐ осветлија, тогаш дојде курирот и рече дека четата е во опасност, но додека ние се извлекувавме, германската колона пристигна.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
„Каква борба, каков јунак!...“ ми вели тој човекот наш што им беше курир на партизаните, тој козарот.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
