ледина (ж.)
Еј, јуначка луда, крв црвена, рујна, ти не ли се жалиш што вака се сипеш по ледини ридски, по тревата бујна?
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Но јас си останав кир Ристаќи, а на него му најдов пат по кој да го пратам под ледина!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Почнаа да се превалкуваат едно преку друго по ледината удирајќи се каде да стигнат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Дедо Геро, кога ќе немаше некоја работа, заедно со Јонета и со Гелета, ќе се искачеше на ледината над Петров Камен од каде што се гледаше далеку, далеку наоколу и ќе уживаа во убавините на Преспа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кога ги скротнаа воловите, не почнаа да играат комитски игри како секој ден, туку наседнаа на една ледина и заумено молчеа како тие да беа оние што требаше да видат што ќе се прави сега.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На мала цврста лединка прскаат жолти сонца под копитата на гладот Темни концентрични тежини бујат над пејсажот зрел што плаче со искри од леб Луд виор од млади надежи сонува шарени звуци – широка песна на ветрушка Огромни товари ден лазат по долгиот пат од солзи и од смев
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
– Разорав баеги ледини од чифлигот, та ќе ми требаат уште два чифта волови, а за луѓе, нека се живи каурките, родиле доста синови за нашите чифлизи. – Навистина ефендилер, немате ли некој каурин фазла да ми дадете за работа?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Неопишана радост ги опфати забитот и Аџи Јанета кога го забележаа каналот како се вие низ лозјата, и ледината како зелена порачка.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тоа што го виде на лединката, сред девствениот лаг, му ги поткоси нозете, му го запре здивот во градите, целиот го зашемети...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На лединката немаше повеќе никој, но тој така занесено гледаше низ гранките, како да стоеја таму бескрајни карвани, што ги носеа сите богатства на светот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Среде, на една лединка, беа наседнати партизаните.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
На врвот само легнав и не гледав, како другите, ни кон авионот ни кон ливадите, туку лицево го нурнав во влажната лединка и, зазбиван, ненаситно ја полнев устата со свежина што студено струјкаше низ тревата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Сите брзнавме во смеа. Почнавме да ги собираме шишињата и конзервите расфрлани и раздробени по ледината.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Војникот ги изведе од селото надвор, на некоја ледина.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Да им се позлати српот, - си прошепна старецот, па ги сврте очите кон ледината над својата колиба, каде што некогаш во неговото вистинско време, пред повеќе од дваесетина години, се брануваа златни жита.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Војниците ја однесоа масата на ледината и чекаа капетанот да им каже како да ја наместат. Ја ставија пред врбјакот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Бравите се испекоа и четниците се наручаа беговски, та почнаа по ледината да се борат и валкаат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На лединката „Чегревите нивчиња" каде што сонцето одвај пробиваше, седеа крај ладното кладенче војводите и го разгледуваа планот на нападот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Од голема сила, тревата попушти и косата се покажа на опкосената ледина, но Сиве виде за неа закачен човечки череп Не малку се исплаши сиромашецот Сиве оклештените заби и пропаднатите очни дупки, но веднаш се сети дека не е жив човек и се заинтересува за неговата судбина.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
