лекар (м.)
„Никола...“ Ги покри очите и залипа, и веќе тој, иако пред него беше болен, не можеше да се чувствува како лекар.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сакаше да прсне вратата во илјада искри, да влезат прогонувачите со гладни челични цевки свртени кон неговото грло, да го уништат, со неговото уништување да ја уништат и парадата на пакосните портрети родени во пијана занесеност на оној што ја остави својата седалка за милување и појде, го уверуваше, по лекар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сеедно, рече. Твојот пријател е лекар. Пронајди го.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Јас веќе не сум лекар, сенка сум.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И во тој напор на уловена ѕверка, бараше причини и ги дробеше пцостите под јаките заби борејќи се за здив - тој лекар, тој проклет љубоморен лекар - но горилата го влечеа со себе, мирни и со животински разум во очите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Последната беше Јана а тој веќе беше лекар.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Отец Симеон смерно гледаше итро насмевнат со ноздрите. „Љубопитен сум и слушам“, рече. „Кој сте вие?“ Иван одговараше со достоинство на сигурен сведок. „Лекар сум...“ Не заврши.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Му дојде сега и она тага, што требаше да му биде заедничка со неа, но која секогаш продолжуваше да останува само нејзина тага, од тоа, што таа не можеше да му роди уште некое дете; тоа лекарите го рекоа уште веднаш кога го имаа Јовко.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Децата на светот Косоокиот Чук Нам, рибар од секната река, на сонце во Виетнам болувал и ни болничар ни лекар да му пријде не позволувал.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Децата, синови и ќерки на винари, на рудари и часовничари, на готвачи и градинари, на судии и железничари, на милиционери и лекари, на купувачи и продавачи, на дописници и весникари, на возачи и џокеи- јавачи, децата што сакаат ќе сторат.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Мирче: А, не, не сакам да играме лекари со тебе! Сашо: Ама зошто? Нели рече...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Мирче: Ајде. И јас ќе бидам лекар и ти. А имаш ли игла?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Чудно, мошне чудно! - ја вртеше главата лекарот. - Медицината тука е немоќна...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Денко зборуваше мирно, обично, како да раскажува нешто сосем неважно, а за Бојана секој податок што онака, површно ќе го изнесеше Денко, беше необично интересен: ... „има над триесет училишта... живее на другиот крај од градот...“ повторуваше Бојан во себе и се обидуваше да си создаде претстава за тој огромен град, сиот исполнет со училишта и ученици, со татковци, мајки, доктори, инженери, лекари...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Право на лекар да го носиш! - му рече доктор Коста.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во вагонот милосрдната сестра е сѐ: и лекар, и интендант и господ: дели по малку од водата, од лебот, од лековите; не остава да се моча по сламата, секому му подава кофа.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тоа го правеа и лекарите во војната: им ги премачкуваа раните на војниците со мед за да не им загнојат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Бегаше почесто в град, купуваше пијалоци сѐ додека не го фати маларијата; идеше лекар од компанијата, го лечеше, но ништо не помагаше; Анастас сѐ повеќе и повеќе пропаѓаше...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Таа тажна вистина најгрубо и ја кажал еден познат лекар, велејќи и дека е непотребно сето тоа лекување, бидејќи нејзиниот недостаток, поради кој не може да има деца е уште од нејзиното раѓање и не може да се отстрани со никакви лекарства.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Тој не жалел пари. Ја носел по сите лекари и и носел лекови од најдалечни земји.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
