ливче (ср.)
„Ако е вистинско, треба да летка.“ „Па ќе летка“, - рече Надица и со ножички го исече нацртаното листенце.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Во тој миг се слушна милозвучно пеење: „Еј, мирисни цветенца, пожолтени листенца, еве, брзам, идам, - идам да ве видам!
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Ги одбираше најтенките листенца околу сламките и долго ги јадеше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Ех, вака убаво листенце никојпат не сум нашла!“ - рече.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
- Треба да ја чуваш. Да не ѝ ги кинеш ливчињата, да не ѝ ги кршиш гранчињата, да ја браниш од гасеници и да ја поливаш.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Мајката напиша на едно ливче: „Утрово му викнав на Димчета да си ги врзе чевлите, само што го изговорив тоа ми се врза јазикот.“
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ајде, најди во себе некоја здрава жиличка пушти напролет некое листенце, па ќе долета кукавичката, ќе слета на тебе, и ајде - кукавица кука на зелена бука!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Бојан го потсече тој дел одозгора, го одвои од земјата, а потоа внимателно ги отстрани боцките и ливчињата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Потоа ќе влезеше дома и долго на балконот Го полеваше цвеќето, ги забришуваше неговите листенца И на крајот ќе седнеше да испие кафе со младата домаќинка.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
И наеднаш врне дожд тој тече по долгите опуштени лисја на црешата трепери по ливчињата на јасиката го мекне липиното цвеќе и тремот станува трем на шумска колиба сред летна луња.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Само еден меѓу крстовите во гробиштата немаше име На него беше развило гранче со неколку листенца И под него си спие овчарот Некогаш, во една далечна квечерина, на своите раце како на постела Што нѝ го донесе првото јагненце што ни се родило.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Блед, испиен, силно возбуден, со двете раце силно притискајќи едно малечко листе, нешто на глас мрмореше, изговарајќи збор по збор. Рецитираше, твореше.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Им затреперуваат брадите. Затреперуваат образите. Загледани во ливчето хартија, одвај ја подголтуваат насобраната плунка. Се шират зениците.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ливчето, се разбира, го фрлив, макар што ми рекоа дека власта, таа, народната де, по победата ќе ми ги плати. Така сите овци и кози - под нож.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Цвеќиња, маргаритки повисоки од нас. Ги собиравме белите листенца и полневме цели кошови.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ги собираше ливчињата оставени по подот, меѓу храната.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
На други им додаде А и долго им аеше навечер, па тие се будеа жолти а со оење листенцата почнуваа да се одѕиваат на неговиот глас.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Среде жито стасано до жетва се изделуваше осамено пламенче - стракче црвен мак. Безутешно: топол ветар во пладнето му ги откина листенцата, му ги одвеа некаде, ги разнесе...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
А митралезот само стриже над нас, поткршува ветки и ливчиња.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
