лудост (ж.)
Ех, јалан дуња, младост лудост — матна река.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Лудост ли е сето тоа? Или некое нечисто бладање.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некоја темна желба да се истури гневот, да се одбрани, по навика да се удри, нападне или убие, лудост која напнуваше до дебелите камени ѕидови, но, не можејќи да ги турне, се уништуваше самата себе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Татенцето сигурно не очекуваше ваков одговор, колку отпосле разбравме лудост бил секаков одговор, татенцето не претпочиташе неговите потчинети да имаат свој одговор.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Види го чавчево, како лесно си заспа! - зловолно мрмори остарената чавка, на која сонот никако не ѝ доаѓа: - Младост, лудост!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Меѓутоа, има и нешто повеќе од сето тоа, од арбитрарните декрети на власта, а тоа е сказната што ни се нуди низ романот Времето на козите, на романсиерот Луан Старова, сугерирајќи ни, а и без тоа некогаш да се каже, дека грешките и лудоста на режимот не беа во диктатурата, туку во феноменот од кој произлезе диктатурата, односно од идеолошката аберација.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Под вознемирената вода, во редица како јато од риби, ‘рѓосуваше сега четата од роботи што ги конструирал пред многу години за да ја разбие својата осаменост, а потоа, свесен за својата лудост, со командата еден, два, три ги натера да одмаршираат во длабините на каналот, додека од нив се издигаа меурчиња како од шишиња.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Бартон седеше и долго ја држеше в рака слушалката. Срцето неизмерно го болеше. Каква лудост беше тоа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тоа беше лудост.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
И двајцата знаеја дека тоа е лудост.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сета нејзина бунтовност, сите нејзини измами, сета лудост, сета расипаност - сето тоа е откорнато од неа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Брзајќи, за да не си остави време да се исплаши, се симна по скалите и ја пресече тесната уличка. Тоа беше лудост, се разбира.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Можеби во тој момент, мислеше на актот на лудост што сакаше да го изврши.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Пред мугрите на педесеттите години, нашето писмо испратено до италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, претставуваше неверојатен чин на храброст, но и на лудост, на голема илузија дека писмото ќе стигне на крајната адреса и дека, на крајот, каталогот ќе заврши во рацете на Мајка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Чиста, неповторлива лудост! И наивност.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Писмото кон Запад, во ова време, во Татковите мисли, сигурно претставуваше лудост.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ми беше доволно да ги отворам овие книги на која било страница, за да го почувствувам зрачењето на едно блескотно присуство кое се наложуваше како егзактна антитеза на сѐ што некаква постојана актуелност без прекин ни ги бодеше очите: омраза, свирепост, лудост и над сѐ глупост.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Тиха лудост ти ги врзува очите со нерасцутени солзи.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Според Емил Сјоран да се мине од волјата да се биде прв во државата до состојбата да се биде последен, значи да се мине низ мутација на гордоста, да се замени динамичната со статичната лудост.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Таа граѓанска војна што изби во Грција, по моја проценка (можеби не сум во право) беше лудост.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
