лула (несв.)
— Та дотера дури до таму како и она ќе лула нејзини деца и ќе им пее приспивни песнички.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тажно е во ноќта да бидеш сам со птиците, да чекаш со нив сам в некоја пуста станица, и додека некој се лула низ улиците да мислиш дека ти си, ти си тој пијаница.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Се виде како чекори полека кон циркуската кола од која секогаш низ лимена лула благо пробиваше чад.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кадијата седна со скрстени нозе на меката постела и ги зеде двете кадани што беа до него, таа што му висеше на вратот и онаа што му ја бушавеше косата, и ги кладе на своите колена и како деца почна да ги лула, а кон другите извика: – Фатиме, Халиле, Ремзие, Мерсиме, Атиџе, Мамуре, харфата и дајрињата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Лулајќи се тој продолжи. Но само што стигна до погорните скали, заофка и пак запре.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Арсо го заковува погледот во една точка, таму над главите на луѓето каде (тој добро забележува) се лула тенка пајажина, останата нефатена од метлата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Му се чинеше дека седи на некоја голема височина, а под неа опасно се лула на своите патриви нозе камилата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се лула на јажето, неподнесливи се веќе болките во дланките, се колеба уште миг-два и тешко се откинува од јажето и паѓа до Едип...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нас орлите што ги лулавме летајќи кон сонцето не врзаа во темница.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Таа вечер седевме на тремот во механичката лулка што нѐ лулаше, дуваше на нас ветер, и ни пееше.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Магвампот се лула на неговиот задник, телото му се грчи во флуидни бранови.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
На друго место барајте го, овде го нема! и токму сака да стави шеј што ѝ го подаваат врз купот, кога купот почнува да се лула и да се поткрева.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Светот не би постоел без нив“, ја заклучил својата разумна проповед Капетанот тресејќи ја изгаснатата лула од оградата на бродот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
- Сега јас, сега јас! - викаше таа, а Бистра и Мони високо се издигнуваа на лулашките, фалејќи се дека знаат да се лулаат.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
- Денеска сабајле дојдоа двајца чичковци и ги поправија лулашките, сега можеме да се луламе! - кажав јас насмеано во еден здив.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Зарем не ти рекоа? Или не си чула? лулањето на колковите девојката не го изведе како ти: толку природно, а толку шик!
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Твоите колкови се лулаа, лулаа како позлатено клатно на ѕиден часовник!
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Исполегнавме. Над нас се затворија сите врати и ни пуштија светлина, а пампурот мрдна и само полека се лулаше.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Пак, блесок: листовите ти се голи; Се лулаш пред бујната липа.
„Омајнина“
од Афродита Николова
(2010)
