мапа (ж.)
8. Студено е И пред мапата на ова старостојбиште Ја пееме својата последна утрена.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ќе се вратите пеејќи за сончев ветер Што пустоши низ оваа древна мапа На која веќе се распознаваат Изгаснатите огништа околу кои седите, Велам ќе се вратите зашто јас тоа го читам од плодовите и од летните магли, јас тоа го слушам од лебот и од солта, јас тоа го гледам во очите на жетварките, јас тоа го прераскажувам гледајќи ве како му пеете на полноќното сонце.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во јули застанат во вашиот двор да ја кренам раката наспроти сонцето и внимателно движејќи ја низ воздухот да се одрзува сенката на секој нејзин потег како оган што да го нагризе ѕидот сѐ дури мислата на тој цртеж не се вглоби во душата на каменот сѐ дури среде ова болно јаве на животот ѓаволски убава одново не се покажеш ти наведната како му ги замиваш раните на вашето болно ждребе и гледаш на мапата на неговата засушена крв пат што скршнува кон вилински езера и коњ на патот што `ржи самоти ѕвездите и стебленце бела бреза што се ниша над младичот.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ќе ти помогнам, му откликнуваше таа на еден осамен човек, и дури сонуваше крај него. тој низ неа го препрочитуваше житието на морето, ја впиваше неговата синина, па одново бела полетуваше во зорите сѐ до капка одново дури не го препишеше морето и дури не ги јагленоса ѕвездите мапи на неговите кораби.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Додека ги бодев Нимфите тие убавици на Зевсовите води и шуми во телото на млечниот сок ја сликав маченичката мапа на сивите царства: освојувањето, немирот, јадот...
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Солените зраци залудени ги покануваат рибите на валцер...ен два три...морнарски капи – мистериозни мапи...ен два три...љубовниците пијат лимонада – осамените сонуваат серенади... ен два три... загубени гаќи – јато страчки... ен два три... чамци прамци ланци и други тракатанци... ен два три...ен два три...еве ги моите родители, испокасани од решетките, сепак се вртат ритмично и лесно, иако сенки – гостинки сред радосното братство, иако...ен два три...иако го наслушнувам татко ми како мрмори: - Денот е како лист.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Татко ми беше среќен што куќата имаше многу широки и длабоки долапи кои можеше да ги исполни со своите стари списи, книги, мапи, ракописи, спасени од неколку селидби и војни, пожари и поплави.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Имаше стари енциклопедии, книги од областа на астрономијата, историјата, правото, историјата на религиите, речници, граматики, мапи, атласи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во тие бездни што не се внесени на ниедна мапа, каде не стасува ниту појот на птиците ниту човечкиот глас, и балонот молчеше.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Бидејќи за хипертекстот е карактеристичен спојот меѓу текстуалниот, визуелниот, кинетичкиот и аудио елемент, во ваквите креативни игри беа вклучени: графички елементи, било цртани било оние што веќе се дадени во софтверот; промени на фонтовите биле користени да ги обележат различните гласови или гласовни елементи; користени се и посилно осветлени зборови, симболи и знаци над редот, маргиналии, мапи на пределите или мапи на патувањата; употребувани се и документи што не се типични за „онаа“ литература (статистички графикони, статии од весници, филмски сценарија, фотографии, бејзбол- карти, одредници од речници, омоти од рок- плочи, астролошки предвидувања, медицински и полициски извештаи...)
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Блед и со црвен нос како снешко белчо кој се разладува со лист извалкана, неиспишана хартија, зарипнато викна: „Еве, овде имам некои ескимски мапи!“
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Бидејќи филмското разгледување на секоја од деветнаесетте милиони жртви на СНН -како мапата во природна големина - би им се потсмејувало на човечките напори, се сметаше дека е добро полето да се скуси, ако не и намерата, и да се пронајде, по пат на случаен избор, претставник на жртвите чиешто искуство би помогнало да се објасни овој феномен.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Пловејќи по морињата без мапи и навигациски инструменти биле принудени да ја развиваат независноста на мислите.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Додека господарот зборува, другите тројца лошотии молчат и недоверливо гледаат во подготвениот материјал на Сенка: некакви слајдови, скици, мапи, големи плакати на кои се нацртани нивните непријатели, книгата „Анатомија на Мозокот”...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Знаете каква може да биде ноќта без свеќи, без сијалици, мапи, распореди.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Овој прост систем се вика логаритамска мапа.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Еден „вештачки мозок на птица“ креиран со симболичка ВИ би содржел репрезентации на светот (кодирани во птичјиот ментален јазик) и би формирал когнитивна мапа на околината.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Нема дистанца, сложена дипломатска мапа, игра на интелектот, давање предност на разновидноста на суштеството.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Во татковата библиотека, низ одбраните книги, списи и ракописи, мапи и документи, се допираа Исток и Запад, големите медитерански религии христијанството, исламот и јудејството и тоа не само низ главните свети книги Библијата, Куранот и Талмудот, туку и низ бројните теолошки расправи, филозофски трактати.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
