марама (ж.)
МАРА: (гледа горе и ја поткрева марамата од главата).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
— Кожув, вели, сакам бездруго. Толку рала чевли, шамии, крпчиња, марами, капа, минтани, минтанчиња!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Добро, отров за отров. Не, за тој отров - марама заборавена на стол.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зглобовите на разговорот попуштија, се разнишаја, и можеби тоа беше причина што, кога се проштеваа, таа ја заборави на стол својата свилена марама.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Курта зазема типична поза на перспективен играорец. Вади марама како и сите искусни орски лидери.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Жената што копаше на полето, се поткрена и ги гледаше држејќи ги со рацете краевите на својата марама.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
И двете деца беа облечени во сини панталончиња, сиви кошулчиња и со црвени марами околу вратовите, што беше униформа на Шпионите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Тоа е поради оваа проклетија“, рече таа, одврзувајќи ја црвената марама на Јуниорската анти-секс лига и фрлајќи ја на една гранка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Во отсуство на чичко Томе, кој уште во рани зори заминал за варница, да ја ѕида на суво со сур камен и суво грло, за леб и раат на челадијата и душата, мајка му го избаци по сите страни држејќи му го лицето меѓу дланките како велигденско јајце, и долго му мавташе со марамата од главата, небаре го испраќа чедото на далечен пат во непозната земја.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Боге ја погледна зачудено, не Кате туку марамата, па ѝ ја грабна од рацете како само уште неа да ја барал; но, додека ја пикаше во торбата, настегајќи ја со колено пред да ѝ пукне патентот, почна да се смее - прво придушено, потоа сѐ погласно.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Маестро Миха, држејќи до својот углед, а придржувајќи ја шарената марама околу непотстрижениот врат и брадосаниот грклан, ги испрати до излезот на бараката и патем им го покажа своето уметничко легло (мала ама самостојна просторија, нешто како портирница; или стражарница, како што би се изразил генералот, упатен во некогашната намена и на бараката, и на другите бараки, и на секој дел од логорот).
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Свилената марама ме натера да можам да се погледнам во огледало без однапред познатата аверзија, фрлајќи во дефокус секаков натпис од девијантна природа.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Се потсетив и на црвената пионирска марама и одморот у Чањ.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Свежо утринско ветренце продира низ марамата.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
За момент Перо вознемирено ги подигна капаците на очите, но остана нем и Атина не забележа ништо, концентрирана на отпакувањето на марамите, радосно и со занес чувствувајќи го нежниот свилен материјал на своето лице.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Најгоре стоеше писмото, а под него имаше една конзерва на која пишуваше „Нес Кафе“, три ќесички со бомбони, под нив спакувани две женски марами.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Ми се препелка марамата во рацете, се лизга низ мазната исончана кожа.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Што точно зацутело од нив, не е сосема јасно – можете да бидете прилично сигурни дека тоа не е некој меч: можеби било гудалото, или шпагетите замотани околу виљушката, или нечија женска марама.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Марамите се за мама и Атинчето, тие нека си решат која за кого да е.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
