надојде (св.)
Надојдоа жени; од подот го кренаа тие нејното немоќно тело, и почна со студена водица некој да трие Недино високо чело.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Одеднаш ветерот дувна посилно, го отвори капакот од прозорецот, го тресна од ѕидот, и ветерот, влегувајќи во одајата, крена прав од огништето, го разбушави пламенот од борината, го остави малку да се исправи и потем надојде посилен и го угасна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Процесот за одржување на проколнатиот род продолжуваше - мајката умираше, полека, како да заспива, чувствувајќи како волчињата слатко ја ослободуваат од млекото, а тоа, пред сосем да секне, неочекувано надојде со сета сила на животот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Риби, риби, рипчиња... Нежно и грубо, тивко и гласно - како да се препорачуваа секакви риби - кркушки, крапови, сардини, гласот шушкаше како вечерен навев - надоаѓаше, се разлеваше, се повлекуваше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Околу него се движеше и трепереше долга поворка - нечујна, разбранета и жестока во својата притаеност; се свлекла од ѕидиштата да се врти в круг како сиво проклетство, колона во која несигурно се претчувствува нишање на румени женски колкови и студена вкочанетост на ликови готови да обвинуваат за грев, сега кога тој, гревот, надоаѓаше со навев и се пробиваше низ многуте канали на свеста.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сонцето на пладне доаѓа да го надојам ноќта во мојата блажина се капе.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Стреите заплакаа, снегот смекна, се разводенеа. Надојдоа и се заматија потоците и реките.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Во телото надојдуваше како по многубројни каналчиња, сила што го враќаше пак во стварноста.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој пак се нафрлува на карпата. Од некаде му надојдува сила.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се губеше тој во темно-модрите кругови и од каде што наеднаш му надојдуваше ваква сила: ги витка железата на прозорецот и слегува, слегува по дебело јаже и јажето шумоли во дланките, меѓу нозете и градите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сѐ додека сите денови што надоаѓаа не го смијат со себе и тој млоав, пајаџинест допир.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ајде, човече, мислеше, треба да се побрза. Нели гледаш како надоаѓа ноќва.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше само некоја изгасната невидливост, некоја бледа сенка, се кончеше во кночки свилени нишки од зад сите стебла, надоаѓајќи, празноока.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Окован во виолет Летопис за едно заборавено балканско цвеќе Надоаѓа во далги.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
1. Тоа е корален звук на море што надоаѓа Непознато писмо забележува еп За земјата што ја разјадува цвеќе.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Кога сакавме да се преселиме во земја онокрајна Утрината надојде глас: О, жено Што остана на север Неподвижна како лузна, како костур, Каде си пеејќи Допрена на ѕид Да ми ја исцелиш раната На душава што ми ја остави?
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Често сонуваше како езерото надошло, се разбеснило, фатило да крева силни бранови и да удира на куќата, да удира на ѕидот како на карпа што му се препречила и да го пробива, да откорнува камен по камен, да го руши; со ѕидот се крши и покривот што е кон езерото и паѓа заедно со него во водата; куќата зинува кон езерото како да ја расцепил гром на половина и брановите, скокајќи преку урнатините, се нафрлуваат и удираат во другиот дел од куќата каде што спие Бандо; Бандо скока исплашен, се буди сиот во пот и стрчнува кон прозорецот што гледа во езерото и, расонувајќи се наполно, стои неколку мига со челото допрен до рамката од прозорецот, а потоа се враќа в постела не можејќи да продолжи со спиењето.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И така со години: кога ќе се повлече езерото - умираат, кога ќе надојде - оживуваат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Не сакав да си одам, но, вечерта надоаѓаше, за Ели беше потребен сон.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
