напрегне (св.)
Затоа организаторската работа, од една страна, е работа за еден човек што го претпочита привременото напрегнување на силите пред постојаниот упорен и мачен труд; од друга страна, таа е и неморална, зашто во неа човек не жртвува во полза на општеството, на народот свој или на човештината, а со народот прави опити за своите фантастични планови.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Се завртев и ги напрегнав очите во мракот. Заедно со сенката се жбиравев.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А до него достигаше еднобојна шушкавост и тој, напрегајќи го слухот да ги разликува подмолните звуци на невидливите испреплетени живци, полека разбираше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Старицата се напрегнува да му го согледа лицето. Безуспешно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Десното око уште служи. Се напрега, поцрвенува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш бевме распеани, првпат пијани и се напрегнувавме кој прв ќе ја заведе.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Оние што беа свртени кон југ се напрегаа да ѕирнат зад голиот за да го видат неголемото плодно земјиште скржаво да затвори стотици гладни усти. Судбината - алкохоличар. Како тој.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Имаше во тоа нешто потсмешливо. Не можеше да верува и се напрегаше да сфати.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Никола исто се напрега, се мачи да се сети кој е овој што му честита Нова година - со визиткарта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јасно беше, тој мислеше дека лесно ќе ја заведе и се кривеше во лицето напрегајќи се да се допадне. Смешно зло.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Одекна во долгиот празен трем. Почека. Напрегна слух.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На долниот крај капините немаа лисја и Цепенко го напрегна погледот за да може да ѕирне, низ голите стебла, кој оди по патот?... Но ништо не можеше да види.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тихо рече: „Гатанки не решувам а ти не напрегај се да ми ја прочиташ судбината од дланка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некаде приквечер, кога капавиците од неговата стреа сосема секнаа, тој ја напушти таа празна работа и се тргна од прозорецот, изморен од напрегнувањата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Штом ќе види насобрани луѓе, се допира до нив, се вѕирка кон небото, божем бара ѕвезди, а уште ги напрега за да чуе нешто.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Го запре дишењето, го напрегна видот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не се чувствуваше најдобро. Беше изморен од претераното напрегање, на грбот го чувствуваше студенилото од кошулата натопена со пот, а и нозете му беа мокри од снегот што му се истопи по чорапите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не сакаше да се предаде, не сакаше да падне, па му беше потребен уште цел час измачување и напрегање за да совлада уште триесетина метри низ снегот и да се увери дека сите напори му се залудни.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ако првата книга тоа го наслути, „Нова Пасквелија“ несомнено потврди дека со Чинго во нашата литература стапи автор кој загрижено и ангажирано го набљудува животот, бескомпромисно го одразува сето она што се одвива пред неговиот љубопитен поглед и дека таа загледаност негодува и се напрега до прснување, до иронија, до темен, мрачен хумор секогаш кога во тој живот пукаат нишките на хуманото и разумното, секогаш кога се расплинува и исчезнува правината, кога згаснува идеалот, кога зацарува глупоста и незнаењето, секогаш кога заблудите и грешките ќе ја изопачат и убијат убавината и човечноста.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
