негодува (несв.)
Јасно ми е со какво негодување ќе се однесат мнозина кон овој мој предлог.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ашлак, - му се истопори Аргир. „Самоволник, секогаш сака да врви само по неговото“ - помисли со негодување Веле за Аргира.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Завистливо им говореше стариот евнух на жените од харемот, кои силно негодуваа, кога ги напушташе пашата, дури и во најсладосните харемски часови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гореше Крушево и светеше како факел во ноќта. крај колјата - Тесно им стана на Карчевци, - негодуваа ресенчани, особено жените, кога научија дека Панде, најстариот син, тргнал во Охрид да одбира невеста.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Стишен и растреперен од гнев и слабост, со уште непритивнато негодување, но привидно скротен, се качува горе и дувалото започнува да работи.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ана си отиде. Ана однесе со себе една благодарност, едно негодување и една разочараност поради нешто неизживеано, останато во нејзината душа како мамка во овој живот отровен од навреди и гадости.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ако првата книга тоа го наслути, „Нова Пасквелија“ несомнено потврди дека со Чинго во нашата литература стапи автор кој загрижено и ангажирано го набљудува животот, бескомпромисно го одразува сето она што се одвива пред неговиот љубопитен поглед и дека таа загледаност негодува и се напрега до прснување, до иронија, до темен, мрачен хумор секогаш кога во тој живот пукаат нишките на хуманото и разумното, секогаш кога се расплинува и исчезнува правината, кога згаснува идеалот, кога зацарува глупоста и незнаењето, секогаш кога заблудите и грешките ќе ја изопачат и убијат убавината и човечноста.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Таа мрмореше, негодувајќи половина час и тој не можеше да стаса да изусти ниту збор.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Баричките од двете страни на улицата. Отежнетата, изводенета топка и прикриеното негодување на децата кои ни помагаат да не го заборавиме бесмртниот фудбал на мали голчиња.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Каде што ќе ги збунам речникот и правописот (та доста веќе тие ме збунуваат и негодуваат против мене).
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Групата во еден момент почна гласно да негодува генерирајќи убиствен нагон.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
- Секако – одговори таа мирно. - Постојано го слушам истиот одговор – негодував.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Со масовни апсења и мачења турската власт предизвикала гнасење и негодување кај сите нас.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Тетин ми испушти краток здив низ носот, како да негодува, но не го крена погледот од супата така што не сфатив што всушност сакал да каже.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Или не сакате било какви животни? - рече и ја поткрена едната цртка од веѓа во негодување.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Се слушна негодување од сите страни.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Барменот Шкот негодува што губат од факинг Маседониа... а јас сум премногу поспан за да му се наебам мајка мајчина!
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Нешто негодува во Соколета дека е таа така слободна.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Којзнае можеби еден ден станувајќи рано в зори ќе бидеш сведок на некој неверојатен настан кој решил да се случи за токму тебе да те направи славен а ти суетен поет кој дотогаш само за природа си пеел и мислел дека си главен неверуваќи им на своите очи ги затвориш кепенците од куќните одамна дотраени прозори и нишајќи со главата во негодување на она што пред тебе животот го точи длабоко ќе воздивнеш велејќи: – одамна заминаа моите возови 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Потоа се слушна грозничаво смеење, нему му се придружи сув плач, по подот од собата над нас затупотија стапала тешки како копита, од едната соба до нас се слушнаа удари во ѕидот, од другата соба до нас – мумлање, од некаде доаѓаа нејасни зборови кои бараа помош, зборови кои заблагодаруваа и зборови кои негодуваа, зборови со молба за пуштање на слобода, од некаде доаѓаа човечки гласови што звучеа како клокот на вода, како животински рев, како птичји крик, гласови што звучеа како ветер низ гранки и гласови што звучеа како удар на камен од камен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
