огруби (св.)
Се колнеше себеси што даде согласност да ја огрубат Руса, го колнеше Јанчета кој, велеше, Помалку и поплитко можеше да засече во лицето на Руса, ги колнеше Дамческите што не дадоа помош, го колнеше Арслан бега и сите Турци, го колнеше сиот божји свет, христијански и турски.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во дворот Јанчески дотрчаа жителите на Потковицата и никој, освен Турците, не веруваше во приказната што лелекајќи низ дворот ја огласуваа Јанческите: Руса нивна во визбата, на некоја шајка, си го огрубела лицето, за малку и виделото ќе си го осакатела, но и никој не ја оспори гласно.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тодор исто не даваше да се чува огледало во куќата, но стрина Спасија, мајка ѝ на Руса, која беше исто убавица, не можеше да го прежали огрубувањето на ќерка си.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Како и секогаш што се случува во такви прилики, зборот тргна пребрзо, се затркала како по надолнина налепи на себе патем отпадоци и мириси и секакви погубности, се измени, отежна огрубен, темен, грдомазен.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Никогаш порано не помислил дека телото на една педесетгодишна жена, раскрупнето од раѓање до монструозни размери, потоа стврднато и огрубено од работа, може да биде убаво.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Цртите на лицето му беа отврднале, кожата на носот и на образите му беше огрубена и црвена, дури и ќелавиот череп му беше премногу темно розов.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тие не беа огрубеле однатре.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
