одмавне (св.)
Се замисли малку и одмавна со раката. - Те лажам. Оди си. Сакав да видам дали се плашиш.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Остави го, братче. Се плаши, одмавна со рака Паљо и ми заврте грб. - Плашливец е.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Потоа одмавна со рака и седна крај оној со сипаничаво, меко лице.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Си ѝ припаѓал ли на друга? Не, одмавна со глава.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Одмавна со глава, потоа најде нешто страшливо во тој гест, нешто што нему не му беше својствено.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Одмавна со рака. „Не“, за`ржа. „Ви реков, ќе дојдам по вас. Сега морам да бидам малку сам.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Детето без брзање влезе во куќата, а тој сиот столб од нерви и црно месо, виде на хоризонтот лет на ѕвездена опашка и одмавна со глава: среќен пат, скитницо!
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тоа не можеше да го оттурне ни со раката, со која одмавнуваше неколку пати, ежавејќи се.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Или пак, ако мораа и да заноќат, тогаш тука во неговата близина, сега ќе постоеше некој друг, кому би можел да му речеш нешто секој миг; кому, ако ништо друго, би можел барем да му помогнеш, а тој, ако не со збор, тогаш барем со некое движење, со некое одмавнување, би можел да ти одговори, или барем да ти даде знак дека те чул.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но нѐ чудеше кога тој ќе одмавнеше со рака и сосем млако ќе речеше дека овие биле сосем мали возови, наречувајќи ги желчиња и чајничиња, зашто по другите градови имало уште многу, многу поголеми возови, кои тој на млади години ги терал...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Одмавнува со глава и ја тера надвор: - Не барај го повеќе. секој ќе го добие она што го заслужил ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
За да не заостане, брзо го измерка дрвото со поглед, ги наплука рацете и одмавна, ја закачи ссекирата во стеблото и кога ја тргна рачката да ја откачи, виде оти е лабава.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Посилниот очајно одмавна со рака: - Не ти, туку Бугарин.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Сакаше да прашува уште и за учењето и за Елена, ама му се стори дека Денко одговара некако без волја, па само одмавна со раката, си промрморе под носот „Да видиш и да не веруваш“, - па замавна со копачот во земјата пред себе.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тогај кога зборува за својата Македонија, Никола Кирков го соопштува настанот низ една суптилна критичка нота а со цел да не затапи рефлексот и општествениот коректив онде каде што се покажува како неопходно одмавнувањето на грешката, каде што се покажува како неопходно отколонувањето на причините кои можат да доведат до мултиплицирање на проблемот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Причувувајќи се да не искаже и друга слабост, изблик на неконтролирана лутина, Мурад III одмавна со рака, а со тоа на сите во одајата им даде на знаење дека старецот му станал здодевен и дека може да си оди.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тоја благо одмавнува со главата: - Не.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Само стои и само гледа. Каменот му ја подзема мислата, му шепти, и квечерина, кога се обиде тој да си ја поткрене раката и да му одмавне на каменот забележа дека веќе неповратно отпатувал: се скаменил.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Татко ми тогаш сомнително одмавна со главата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кому би му зеле за зло ако на тоа недоверливо одмавне со главата?...“
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
