оса (ж.)
Зашто тие се голи и боси, туку и зли се како оси, ако ги разлутиш...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Истиот оној впечаток го имаше тој и при третиот истрел, тој сега речиси и како да си го виде своето зрно, додека леташе како оса и како се закопа во бедрото на она стршилиште, изнаоѓајќи го одлично во виулицата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Што стана потоа? Фигаро мјаукна и се пикна под креветот, а осата остана неподвижна на своето место.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
А, еве, што се случи. Низ прозорецот, во собата влета една оса. Ѕунеше гласно и предизвикуваше.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Одеднаш, осата долета право пред неговите нозе, а збунетиот Фигаро – пап! – ја поклопи со муцунката.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Виде Димче Волшебникот една птица и си помисли: „Нека птицата се претвори во лута оса и нека го касне непослушното маче!“
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Птицата не се претвори во оса туку си остана птица и си одлета зад покривите на куќите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Небото, како лути оси го пореа роишта метални птици, а далечините вриеја од рикањето на топовите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Земи го ова стапче, разбуричкај низ тревата, размавтај и сѐ што е живинче: змија, гуштер, глушец, оса, еж, - сѐ ќе избега. Потоа јагодите се твои.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Си го пече Полин лицето на сонцето, а луѓето му брмчат оздола како оси: „Полине, метлата на Аранѓел фати по луѓето...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Некого ќе го касне оса и тој ќе се стрча кон реката да се трие со песок, со белутрак.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- А може не беше пчела, вели некој, може да беше оса или стршен.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И идат некои оси и некои стршни и некои пеперуги и коњски муви. Сѐ тргнало по нас, сѐ бега со нас, кон шумата. Ги оставаат седелата, дувлата, осарниците, дупките и сите идат по нас.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Беше мошорлив, студеникав ден. Дуваше северен ветар носејќи лути, црни снегулки што касаа како штрчни оси.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
– Не тагувај – се тешеше. – Луѓето се зли инсекти. Оси! Ти мораш да си над тоа!
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Како не го касна некоја оса за јазик, вели, не можеш да ја втасаш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе изгнијат орлите од сало и ќе те нафрлат врз нив мравки, муви, оси.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- Сестри... Но и без нејзиниот повик жените биле улиште што ќе истури брчење и лутина на отров врз неговата глава на која еднаш, како што можело да се поверува, веќе налетале куп оси.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Небото, како лути оси го пореа роишта метални птици, а далечините вриеја од рикањето на топовите.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Влегувам дома, а пред мене гледам некои големи инсекти, небаре оси и поголеми од оси како лазат по ѕидот. Почнувам да ги тепам.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
