останат (прид.)
ПАНДЕ: Зашто не е Влашко... Од Америка враќаат!... (Продолжува да лапа). (Останатите, со лајците в раце, чекаат да им објасни).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ах мој ти ме сју ти зи, Ки’ ке бузен си ќерши, Е, еја, еја те лој, Се ти зембрен ма мори!... (По завршувањето на песната, која Илија ја прати со големо интересирање, му ја изкривува капата на Арнаутикот над око и кон останатите Арнаути од каде што доаѓа гласот): ИЛИЈА: Рофш!... Рофш!...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
МЕТОДИ: (Оди и ја затвора вратата низ која излегоа Иван и Младичот. Останатиот дел од разговорот се води главно придушено.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Била останата тука целата таа, а крај неа било останато и нејзиното малечко, рунтаво мече.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мара беше таква жена што не сакаше да ѝ се метка посредкуќи сѐ и сешто, а сега беше останата сама во селото подналутена зашто токму тој од едно цело село мажи да оди толку дена сам во снегот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од скелето пред Језекила беше падната една талпа и момчето, без да се двоуми многу, тргна само по талпата, што беше останата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
До вечерта Бојан истрела уште неколку куршуми, целејќи во еден стар, ’рѓосан германски шлем, останат на колибата уште од Првата светска војна.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ја напуштија Маргара, оставајќи ги своите осум другари да ја топат со својата топла крв и оваа чука, како Соколот што го натопија Манол Разов и двата четника Толе ги пречека војводите над самото селце Орле, на преслапта „Мал Гарван", со сите останати четници.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Тој е, кој ќе биде друг. Толе со дружината — објасни останатиот селанец, Стојан Мегленецот, и испратија двајца од аскерите да сторат абер во Витолиште на мулазимот и мудурот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Битолскиот окружен револуционен комитет си ја присвои функцијата на бившиот Централен комитет и во името негово, којзнае по каква штура идеа, им испрати на сите организации едно окружно писмо, што ја застрани вистинската борба и ги расцепи и тие малку останати сили во народот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Честопати помислуваш дека само ти си останата на светот. Толку многу сама.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Над нас вртат некои црни пилишта, гавраништа, останати сенки од авионите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Петре Даскалот кога нѐ учеше или кога со луѓето зборуваше нешто важно, не зборуваше како сите останати туку некако збор по збор и со вметнување на некои црковнословенски зборови.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Го повлече со себе како да го корне од скрка. Останатите тројца намуртени го испратија.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Останатите измислиле некакви лажни имиња и презимиња.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Му дофрлив парче леб со путер, останато од вечерата. Го лапна без да трепне.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Но сочуствителноста којашто ми е толку многу својствена чини морници да ми џуркаат по `рбетот во темето, поради грозомората во која се наоѓаат оние кои се останати надвор од црвените предели на животот.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
„Нешто не е в ред?” запраша госпоѓа Морис. „Сврдле заринкал. На половина пат. Кога би можеле барем да го провлечеме, би било лесно. По него би можеле да излезат и останатите.“ 56
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
