отвара (несв.)
Навистина, рано е уште, одвај пет часот ако има, но ене, дошле луѓе без пазар, та иако платат Пушмарко, Баба, Јашмакот и други по две банки казна на рефератот од командирот на општинската полиција, Милана, за предвремено „отварање радње“!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мансардата оживуваше, се отвараше со магија на цвет да ги пушти во себе разнобојните шурки на светлината.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Германецот убиен ноќеска крај бензиските складишта ја отвара устата и ја пее својата Лили Марлен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Станува, зема едно дрво и ја отвара печката. - Иаај! Па таа изгаснала! - Аииј! - се чуди Сашо. - Изгаснала!...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Како земјата да се отвараше, а небото огнено да се истураше.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И кога се распламтеа сите запалени сосови, тој виде како се отвара вратата од кулата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Мори ајде, стара, кај си, госје ни донесе господ, отварај, барај вечера — ѓоамити ѝ се врекна стариот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ги отвараа прозорците да се изветреат одаите, ги тресеа постелите миризбата да им излезе, а кога ќе врвеа крај казаните, скршнуваа од патот не можејќи да ја трпат миризбата; одвај чекаа да фати посилен ветер да го изветрее сето село и да донесе нов, посвеж воздух.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Не ги отвараше очите и не јачеше.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Гавранот, со натчовечки број децении под избледените и пак несветкави пердуви, е безгласен; стои на гола липова гранка над мене и немо го отвара клунот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тројцата играат околу Кртот. Се отвара вратата од клозетот.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Се отвара надворешната врата. Во собата влегува Тасе Берберот.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Се брише. Ја отвара својата чанта.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Ние го гледавме и него како ја отвара вратата, ама погледнувавме и низ прозорецот. Ни срната ни бате Јоле ништо не сетија.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Внимателно ја отвори и полека ја тргна назад како божем сама од себе да се отвара.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Го отварам прозорецот, се налактувам и со половиот орган налегнувам врз радијаторот што е пријатно топол.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Времето пак тргна. Просторот почна да се отвара и да постои како кога во пролет се отвара цвет.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тој никогаш не лежел со тебе цела ноќ на плажата во Камакура, никогаш не ги слушал твоите кошмари, никогаш не чул како целото твое детство се менува под тие ѕвезди, се менува и се превртува, додека твојата детска уста се отвара да открие некое ново минато, секогаш она за кое тврдеше дека е реално и сосем вистинито.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Терапевтот будно ги следи телесните реакции на Лена, координираат ритамот на нејзиниот говор и дишење, поставувајќи прашања кои отвараат простор за нови нарации: Ако таа го напушти бракот од љубов и страст за да биде верна како телесните добра сопруга и добра мајка во стабилен дом, кои настани ќе ја обликуваат нејзината иднина во годините што доаѓаат?
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Неколку минути подоцна силовито се отвара вратата на спалната соба и бупнува Фјодоровата глава; неишишана, неизбричена, црвена, со разгорачени очи и со уста спремна да каса. -Каде се моите пари!!!
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
