отпетла (св.)
Арсо го отпетла синџирчето од елекот за да му помогне на чуварот бргу да му го извлече часовникот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И тоа ја отпетла манлихерата и почна да стрела, држејќи ги уздите од коњот наврени на левиот лакт.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Штета... Седнете, отпетлајте ги елечињата на градите: ќе ви испукаат гулабиците внатре затворени...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Луѓето избезумени од веселба, од радост, ги отпетлуваа панталоните и му викаа на господа: „На, господе, на!
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Јас ги отпетлувам предниците, а таа отрчува да му јави на Јона.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Му ги собувам чевлите, на умрен чевли не му требаат, си велам, и му ги отпетлувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И се пуштаме со јатрва ми Уља, ги отпетлуваме рацете, прстите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Започна и Тане да се поднапива, но често ќе претераше, ќе се напиеше преку мера и добиваше некој кураж, некоја сила, се качуваше на брегот одејќи и на раце и на нозе, доаѓаше кај дувалото, ги отпетлуваше панталоните и се мочаше кон него, викајќи: - Ајде избувни сега, мајчето твое!
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Сме заборавиле да си ги отпетламе рацете, да си ги пуштиме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Слика од детето, вели, од Ивана твој, вели и го отпетлува џебот од блузата, ја вади фотографијата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се отпетлувам полека, го одлагам играњето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но тој сосема ја изненади кога бргу, со само еден потег, ѝ ја отпетла кошулата, се наведна, ја пикна главата внатре и почна да ја бакнува, да ја шмука и да ја гризе.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Под главата, на десната страна, уште стоеше закачена една сребрена обетка, а краиштата на нејзината алка беа отворени, ѓоа жената тукушто ја отпетлала за да ја симне.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
