офка (несв.)
А Неда, носејќи го на раце лесниот товар, силно офкајќи, се качи по ретките високи скали, гологлава... Нова стихија разнесе плачој.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Бошковица, офкајќи од староста, се ведна над огништето да ја врши работата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кадијата нареди да се бијат главните луѓе до смрт за непослушност и овие веќе пискаа, стенкаа, офкаа и пцуеја под ударите на дабовите и буковите суровици.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И таму настанува буричкање, глуво и диво офкање и виење на ѕверови.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И уште една зината глад од која скоро се офка. А тука беше и она ѓаволско сознание за еден тежок пораз.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Утредента мајка ми офка и развикува.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Трајче стана од ендекот и погледна. Од камионите се слушаше офкање.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Секула офкаше ... -Ете, што направи, ете ... - се сврте Ѓеле кон Калча, кој олцаше со стиснати дланки на лицето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Изутрина ме разбуди задушливо плачење: офкаа и дедо ми и мајка ми и сите што леткаа низ куќата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Попусто. Песната личеше на офкање и уште повеќе го потсети на неговата старост.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Веднаш почна да овка, да стенка, небарем навистина срце го стисна.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пак офкање, пак пребројување, пак чекање возила за понатаму.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тој офкаше и колнеше: „Оган да го изгори селово!“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Жена му од питропот Танаско шеташе низ куќата, ги прегледуваше кожинчињата и офкаше: „Само мојата ја нема, само мојата ја нема...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Си дојде Ангеле, вели, сега ќе дојде Ангеле, ќе промрмори и пак офка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ѕвездан не офка толку.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Луѓето викаат, офкаат, се подземаат гласовите, лелеците. Се слушаме, сѐ е до нас.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Саноќ офкаше на глас, проклет да бидам, минеше од спална во спална офкајќи на сиот глас само за да не спиеме и ние.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тука застанува… А во бараките, оставени на рогозина, на сламеник, плачат доенчиња, офкаат и стенкаат разнеможените чиј век е на битисување.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Излегуваше на чардакот и правеше вежби за да се размрда и потпевнуваше за да го задуши офкањето што му идеше од болките од реумата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
