ох (изв.)
И наместо одаја брачна, ох! — јамата тесна бездушно тебе те чека!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Тогај беше го проколнал старецот сиот народ што се наоѓал во нашава земја: "Ох да би Господ ве судил деца, им рекол, што ме отепавте на правина!
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
ТЕМЈАНА: (Паѓа на канабето) Ох, кутрата јас!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Ох, ти гугувче малечко! Што си згрешило ти пред господ, да береш грижа уште од пет години?...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
- Ох, мори Данче... Воздивнува келнерот, не кревајќи ги очите од нејзините убави нозе.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Ох, не можам, ме боли главата! - одговара Ване и чека што ќе стане понатаму.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Ох, ајде братко! Ми отпадна рамово!... - го подгони оддолу друг работник, свиткан до самите скали, под товарот на тулите, поредени врз дрвеното самарче.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Ох, мајко де!... - гласно воздивна Аргир. Како да измери праведно кого да отпушти од тајфата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Охо, брат мој! - овој го зграпчи и одвај што не го задуши во својата прегратка: - Гледај го ти него, само еден глас и коските под дреата ти останале.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Охо... - Човечкото е во гордоста, во духот што не се покорува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Залудно се мачиш со твоите сомневања. - Ох, мили, скап мој, како да го пронајдам оној збор што ќе го изрази она чувствување на жената како мене, слезена вака ниско.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Ох, слатките тие зајаченца, јас насекаде ве барам, а вие - тука!
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Ох, колку во тој момент сакав да му речам - татко, вети ми дека никогаш нема да доведеш друга жена за мајка.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Останува само да се спомене дека еднаш сте го доживеале ова, но со намера никогаш повеќе да не се види, зашто„Ох, Калкута!“ е декаденција на духот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Одиш, одиш така, дее, ајс, отсебо, дее, па после охаа, ќе свика некој од војниците, од комората. И ќе ги запре воловите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ох, господе, ох, господе, вели Велика, зошто не ме оставиш ни да живеам, ни да умрам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На пример, кога требаше да се рече ох, ох, мајко моја, ох, пријателе мој, ох живот, ох птици ох водо, ох доме, ох, ох, ох, - тоа значеше некој, ох, некој одзади да ви удрил нож. Ох, нож.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет. - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Ох , - реков сочувствувајќи, - ох, добро вујне, - сакав уште некој збор да речам, но таа уште посилно заплака и јас конечно морав, морав да појдам.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
— Ох, каква среќа, велат други.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
