оценка (ж.)
Веројатно најправдива оценка на слабостите на ТМОРО направи Вториот окружен конгрес во Солун /1905/, непосредно пред одржувањето на Рилскиот конгрес на Организацијата.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
До крајот на годината ќе ти оставам лоша оценка во дневникот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Та тој веќе за секое девојче в село даваше разни оценки: ваква е Јана Даскалова, онаква е Велика Балева, таква е Трпа Шишева.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Учебната година помина. Крсте го заврши и третото одделение со одлична оценка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Змејко ниеднаш не чувствуваше дека му недостасува нешто, кога имаше една таква жена, како Мара, еден таков син, кој на крајот од секоја завршена година во гимназијата во градот носи сведоштва со одлични оценки и по некоја книга награда, но Мара ниеднаш не се ослободи од сенката на таа тага.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ќе земат децата молив, на професорите оценки им запишуваат и под клуч дневникот го чуваат.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Беше последниот ден од полугодието и мајка им ги чекаше со книшките, во кои ќе бидат внесени полугодишните оценки за успехот.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Во тој поглед на првиот дел од „Нова Пасквелија“ би можеле да му се стават примедби за пренаглености во оценките, недоволно уверливи проекции на некои состојби, но и такви тие се дел од една визија на деформациите на селото што поради нејзината внатрешна логика и хомогеност мораме да ја почитуваме.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Но имајќи го предвид она што Богуле во текот на годината одвреме-навреме извонредно ќе го кажеше - му одредуваше општа оценка: многу добра.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
А градежните инженери, наведе Китан, не се такви лица кои можат да дадат стручна оценка на какво тло лежи куќата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Критичарите, пак од друга страна, често вршат проценка на преводот од едниот или другиот аспект на две ограничени гледишта: од тесните погледи кон верноста на преводот (оценка којашто може да биде направена само во случај критичарот да ги познава двата јазика) или од точка на третирање на текстот на ЈЦ како дело на нивниот сопствен јазик.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Нечистотијата се собира под ноктите и одовде: „Колку црното под ноктите“ - во значење на некое мошне мало количество, но во јужнословенската екумена фразеологизмот се појавува во мошне скратен облик: „нокот“ или „црно“; во делот од западното словенско население квантитативната вредност на црното под ноктите преминува во експресивно-квалитативна оценка: кој има црно под ноктите, тој има грев на душата.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Сето попладне ќе мрмориме за моите оценки на училиште, колку можам да скокнам во височина, колку брзо пливам.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Значи, ако знаеме дека употребата на боја во Хундертвасеровата архитектура има многу длабоки корени во неговото сликарство и во неговите теоретски набqудувања, тогаш оценките за кич-архитектурата се чинат избрзани и невтемелени.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Секоја радио станица има своја екипа истражувачи којашто ги следи оценките на слушателите за програмата.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Така следните пет години ги помина во средното Кодошко училиште, каде за големо чудо на неговите блиски почна да реди најдобри оценки.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Ова патување требаше да му донесе позитивна оценка од Централата и со тоа сигурно унапредување во кариерата.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
И гледаше во ученичките, онака како што маж гледа на жена; не ги сакаше машките, и редовно им ставаше пониски оценки одошто на женските.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Е сега, зошто не научил баш сѐ, па може на раат да помине одличен, а не да се бори да поправи некоја оценка “во пет до дванаесет”, како што вели татко ми, не знам.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Оценките се дека ние, во Европа, го имаме најголемиот извор на бистра, питка вода, која, во иднина, сѐ помалку ќе ја има во светот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
