ошумоглави (св.)
Лели јас тогај се ошумоглавив и Велко ме фати, та одвај ме пушти?“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Кога чу Велко зборот од мајка си, фрли со стапчето по него и го удри по глава, та го ошумоглави и не можел Силјан веднаш да си летне.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Црвениот лав на сонцето беше како удрен по глава; таков ошумоглавен; тој беше се прибрал во тревите, гаснејќи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Него не го фати гранатата, само го ошумоглавила.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Може тој, како што беше налутен и ошумоглавен од виното ќе отепаше некого, но само го бутуриса Хаџи Ташку од патот и заедно со другите потковичани си отиде од меаната.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Јас, уште ошумоглавена, го гледам одоздола.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од водата се накрева издишка, ти свири на уши, сол и јод ти лепи на устите, мене уште со прво ме потера на повраќање, сета сум ко ошумоглавена, воздухот ми станува плиток, не можам да го досегнам, не ми втасува дишењето,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме ошумоглавува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
РЕВШИН: А јас паметам како покојната Маргарита Семјоновна Хофман мене тогаш ми соопшти. Го ошумоглавила.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Акакиј Акакиевич дотрча дома сосема ошумоглавен: косата, што сѐ уште му беше останала во неголемо количество на слепоочниците и на тилот, беше сосема разбушавена; бокот, и градите, и целите панталони му беа во снег.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
