памет (ж.)
Много л' лежех, малко л' лежех без свест и без памјат... али кога дојдох в себе и погледнах в кашта, видох, синко, што сум сама, нема Турци клети.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„За велјо чудило јас старцки ќе поулавеа по него!“ — си велеше таа кога сакаше небаре да го избрка од паметот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пред очите ѝ никна она малото Крле попово, на кое му даваше тиква, кора и јајца заедно со нејзините деца и ѝ излегоа пред паметта сите стари планови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ти ли се најде памет да ми солиш!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но, наеднаш се тргна, во паметта му се мерна болното дете. Отпушти глава...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во паметта го штрекнаа зборовите што му ги рече таткото на умирање: „Проклетија ти оставам, Аргире“, му рече тој тогаш, “не пуштај никого лесно на скелето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ѝ заблескаа, како бисери во паметта, и сите денови и ноќи поминати заедно со Крстан и тоа ја занесуваше како сон по голем умор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- А, така ли? Ти уште знаеш и памет да солиш? - викна татко му, се спушти на него, го собори и почна да го тепа.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Да, подобро ќе го нацртам. Не можам од памет...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Сѐ си има своја памет, свој ред, сѐ се труди да порасне, да се зачува, да остави семе, да остарее. И билка, и дрво, и животно.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Ти учиш, - се сврте кон мене тетка ми, со израз на лицето како нешто добро да ѝ паднало на памет.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Мислев како да го наведам разговорот на жената што дојде со тетка Рајна, но ништо не ми доаѓаше на памет.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
- Ете, детински памет, се остава ли санка на скалите, - мрмореше баба му.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Само кога ѝ реков дека сака да ја земе Ели свика: - Таа има ли памет или нема.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
- Ти имаш ли памет! - му одговори тој, - тие нивните деца едвај наоѓаат време да ги бањаат, не па тебе.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Еден овдешен граѓанин вели дека доволно е да имаш малку памет малку среќа ил само среќа и иницијатива, за да можеш да спечалиш барем толку за да се нахраниш со она парче леб и риба што се продава во кајаците кај „Галата“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Сета сум исчукана во паметот, сета пренесена, таму.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет. - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Религијата е памет за оние што немаат друга памет, ќе ми речеше Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
