пила (ж.)
И носеше турли турли халати на мучение: сабли, стрели, маздраци, брадви, коси, српови, ражни, пили, секири, тесли, брадви и вадици и другии сечива што ги никој не знае.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Сечејќи една чворлива штица некако наеднаш и изненадно му се скрши пилата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Подавам рака кон пилата што виси на клин над повеќеглав кактус.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Раснам, кожата ќе ми испука. Но таа се фрла помеѓу мене и пилата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не гледа, знае: пилата бавно ја двои коската на два дела.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зборовите, остри како запци на пила, не стастуваат да ги престружат нишките на свеста, испредени до незаборавната младост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Обична пила и обичен кујнски нож и обичен болен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги приближуваше и ги подготвуваше и најодалечените трупци по ќошковите на таа просторија, ги прибираше пред себе како некое стадо, додека можеше да се оддели од пилата и да ја остави неа да беснее во срцевината на оној, што сега го работеше, а под неговите раце тие и по еден метар дебели трупци ги напуштаа своите места, вкопани во пилотината и почнуваа да се префрлаат еден преку друг.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се радуваше на секој свој вистински заграб, на секое свое движење, исто како и на секое спуштање на онаа побеснета и на мигови чиниш до невидливост полетана плоча на пилата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тогаш почуствува глад. Мислеше дека ќе биде добро едно кусо здивнување и за него, а и за пилата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Улиците се исполнија со луѓе кои со пили, секири, чекани, кршеа сѐ што ќе видеа дека е златно.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Попладнето, во дремливата долина, во напластената тишина, како остра пила се засече автомобилско брмчење. Шумарот, кој друг!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Бре, инает! - божем протестираше Бојан, вадејќи ја со напор пилата. Ја закачи на ѕидот, не помислувајќи веќе да се послужи со неа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
На некои им сечат раце, нозе. Со пили, небаре бичкиџии.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама на третиот ден, велеше, ловецот ќе дојде порано и со пила ќе ја засече буката на која се качуваше мечката, ќе ја остави само малку недосечена, велеше, колку да се крепи, да се држи исправено дрвото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
– Помалото внуче минува на втората нога. Ја стружи со пила.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ми чукаат инструменти од болничката ковачница: клешти и виљушки, пили и сврдли, ножици и маши, пинцети.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Раснам, кожата ќе ми искпука. Но таа се фрла помеѓу мене и пилата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Потоа ќе дојдат со замисленост на лажни лингвисти да ме изнесат покриен со чаршаф а од просектурата, играјќи си со секакви ножици, пилички и скалпети, ќе соопштат дека се случило без нивна вина.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
