пипа (несв.)
Арсо ги пипаше со прсти зарастените лузни на дланките, останати од јажето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
5. Застанувам пред изгорените усни на летото И тихо, пипајќи низ мракот Ги гаснам црвените цветови.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Прво го пипна со прст па почна да го пипа со прсти додека најпосле не го стави меѓу своите пространи дланки.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Или да се примени гестот- Унковски: сѐ дур не покажете сериозен респект при одврзувањето на кесето - „кој ви ебе матер!, не пипам ништо!“
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Радосно се симнуваше по скалите пипајќи ги месинганите глави на гелендерот, радосно ги минуваше асфалтните улици вдишувајќи го мирисот на водата од цистерни, којашто бистра се слеваше во светкавата утринска прашина.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Ги свртувам очите натаму, и што да видам: ја кренал Семјон раката над главата и го пипа стебленцето на лозата; потоа, бавно, со јаготките на прстите патува по сите кривини на дрвото, како да ги поминува низ најбавен ритам деновите и изминатите години кои само за неговите прсти оставиле траги на прачката на лозата; сето тоа го правеше токму онака како што постапи и син му, пред малку, додека ја пипаше истата прачка; некои невидливи чекори, стапка по стапка, бавни; и син му, како да настојува со прсти да го помине сиот оној пат што се издолжил по лозницата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Во полумрачната соба, сега осветлена само од кружното тркало на ламбата, внимателно ја пипаше, милиметар по милиметар, знаејќи дека никогаш веќе не ќе му се даде да го прави тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Саве пипа по таблата, установува која фигура му е земена и вели ладно:
- А, баш ми е гајле, си ми го зел топот, еве има друг топ надвор, ќе го наместам него.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Полека, пипајќи, оди до прозорец и таму застанува. Го допре челото на џам.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
