плакат (м.)
До небо плакати дигнете горе, да блесне, норма - графикон, да екне песна силна ко море, да татни вишен небосклон!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
А утрото, кога ластовицата повторно отиде да си го бара својот стан, се судри со една плаката што преку ноќта беше ставена пред вратата: „ЗА БЕЗРАБОТНИ ПРИСТАП ЗАБРАНЕТ“
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Застануваат на ќошињата од куќите и жолчно ги кинат летоците што се залепени на плакатите на кои до синоќа пишуваше: „Народе, откажете се од помагање на шумските голтари, кои се одметнале за да ви нанесат пакост и несреќи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
28 Кузе застана отстрана и, небаре восхитувајќи се не толку на она што се гледаше на плакатот, ами на тоа како беше закован на ѕидот од бараката, одолговлечено викна: - Их! Јунаци! Види ги, мајката!
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И затоа ги изналепија црвените плакати.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Лицата им се земени од некој скинат плакат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дервишите излезени од циркускиот плакат танцуваат во истиот пустински предел, во кој раздразнетата толпа се граба за крвавата слезинка, џигер, бубрези, изгнасени од прав и мравки.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Можеше да се прочитаат и вакви плакати: „Да живее козата на соседот”, „Со козите во нови работни победи”, „Смрт на козите, слобода на народот”...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Некои стигнаа и да налепат плакати, да подготват летоци, да испишат транспаренти со пароли, во прилог на козата со успешни цртежи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Градот осамнуваше со старите, но и со нови плакати, пароли: – Да живее социјализмот, Наша иднина е комунизмот, Тито – Сталин иднина, Смрт на класниот непријател, Братство–Единство, Смрт на шпекулантите, Да живеат задругите, Смрт... Смрт на овој, смрт на оној.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ворхол (2) Картер Ратклиф Увод Конзервите од супи на Енди Ворхол, хамбургерите на Клас Оленбург, стриповите на Рој Линхтенштајн и пародичните рекламни плакати на Џејмс Розенквист - овие поп-арт слики направија скок и од наглата експанзија на празната американска консументска култура влегоа директно во областа на високата естетика.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Додека господарот зборува, другите тројца лошотии молчат и недоверливо гледаат во подготвениот материјал на Сенка: некакви слајдови, скици, мапи, големи плакати на кои се нацртани нивните непријатели, книгата „Анатомија на Мозокот”...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Меѓутоа, јас морав да продолжам: - И на знамињата на Октомврската револуција, на вашите партиски знамиња, во безброј пароли, плакати – лесно се препознаваат – библиски, евангелиски, курански и други повици од светите книги.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во овие десет броја Маргина се обидуваше да го разбива оној нарцистички (автистички, во крајна линија), оној апологетски концепт (симптом, поправо) за културата, кој богами е доминантен во нашево кревко и бедничко културно живеење; од уличните минувачи затекнати во глупавите анкети, општинските чиновници, директорите на културните институции, министрите, преку новинарите и уредниците на културните рубрики, до претседателот на државата (кому, сепак, единствено и може да му се прости таа јазична помпезност, бидејќи работното место му е такво, церемонијално), речиси секаде (особена чест заслужуваат ретките исклучоци) владее тој бомбастичен, провинцијален дискурс кој повеќе прилега на мобилизациски плакати и на продавници за вештачко цвеќе отколку на еден јазик кој треба да критикува, да продлабочува, да артикулира разлики.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Во трагичен и гротескен колаж на извлечени сакрални делови од верските храмови од трите вери, со цитати и плакати, со содржини со кои се одречуваат душата и верата, и овде се допира трасцендентното, централно прашање: што по смртта на човекот?
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во една од џамиите се чувале елементите за плакатите, паролите за големите партиски митинзи.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во осумдесеттите Ле Гак, типично „попартистички“ но со една нијанса повеќе на „онеобичување“, почнува да слика „копии“ на слики од масовната култура (корици на книги и плакати на филмови од триесеттите), притоа користејќи цела палета на различни техники, играјќи се со „стратегиите на идентитет“ (правејќи одредени анонимни мистификации), вметнувајќи во своите „слики“ прожектори, камери, машини за пишување...
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Мнозината конвенции се запоставени, па затоа луѓето поседуваат само фрагменти од вештините за произведување и толкување на голем број облици што можат да се користат за писмено јазично изразување - нешто за што тие стануваат свесни и што мораат да го „платат“ во моментот кога ќе се соочат со задача како што е правење на Маргина 36 185 плакат или некој друг визуелен материјал за општа употреба и кога ќе сфатат дека не се во состојба да го обезбедат ефектот што сакаат да го произведат.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Големите плакати што ги нудат филмовите по кината речиси ме исфрлаат од улиците и засолниште наоѓам во пријатната полутемнина на бараката зад Економското училиште.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Часови и часови имам поминато лепејќи ги нивните проклети плакати низ цел Лондон.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
