подрипне (св.)
Крсте подрипна и веднаш одговори потврдно и се загледа со ред во сите четници; во нивните бушави коси, небричени бради, извалкани алишта, а особено во нивните колани, фишеци, револвери и пушки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Гледај сега, возбудено ми дошепна Цане, - Гледај... Гледав. Арсо се нишаше пред тапанот, пушташе некакви грлени извици, смешно подрипнуваше од нога на нога; кога го догледа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Еднаш ги рашири крилцата, како да сакаше да подрипне и да се спушти на снегот, но се предомисли и си остана на гранчето.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Зарчето се сепнува од опојот на своето вртење околу себе, подрипнува и стивнува, квадратесто, бело и мртво.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Очите не го испуштаа живеењето на ова слабо пламенче што плаховито се виткаше, се смалуваше и наеднаш подрипнуваше како да се покајало за својата минутна слабост.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Потоа подрипнува на мазната површина на масата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се издува и се испавка па се врати без збор подрипнувајќи во одењето надолу како да се тркала со потскокнување.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Дедо Димо слушаше со наведната глава, гркланот му подрипнуваше, се топеше од блаженство, му се чинеше на стари години ќе заплаче.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Самата мисла дека на ова столче седеше Адем, Толета уште повеќе го разлути и почна да подрипнува од него, небарем на магарешки трње седна.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Борис подрипна од местото: — Во добар час дојде, момче, Седни, седни одмори се.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ко гулаби ти прпаат, ти подрипнуваат во рацете.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само подрипнува, ко џивџан и плаче. Тоа плаче, и јас мислам дека гугутка ми гуга, ми пее.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Топовите пукаат подрипнуваат. Се враќаат назад, фрлаат клоци задници. Послугата ги враќа назад.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оркестарот свири, а јас подрипнувам: еден, два, три, ,Елено моме, Елено", ми летаат нозете.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Клапецот подрипнува и ми се тркала во пилевината, во талашот...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Кај се, подрипнувам. — Тука, вели, една линија потаму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само Симон Наконтик подрипнувал околу покојникот. Не можел да верува дека на овој свет сепак се умира и мрморел нешто за своја сметка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се сместивме на меките црвени седишта. „Како фотелја!“ извика Ташко и подрипна.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
