поклони (св.)
Лели за инает, еден товар сол ќе јадам, ама не му се поклонувам.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
И едно се приближил пред нив, им се поклонил со рацете на градите и ја наведил главата пред нив без да им рече добровечер.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Си рекол со умот Силјан да не им проговори, ами да им се поклони, чунки чу оти тие си проговориле по нивниот јазик.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
МАНОИЛ: (Тргнува кон неа) Дозволи ми да ти се поклонам!(Клекнува)
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Публиката заплеска, чаршафите пак се разгрнаа и пред масата се појавија нашите „артисти“ со „дедо прота“ на чело. Сите се поклонија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Вратата се разгрна полека, но наместо да се појави остар јатаган, се појави една сејменска глава; се опули во собраниот куп и се насмеа. – Се собрале како пилиња под квачка – проговори и ја отвори едната пола на вратата. Му се поклони длабоко на тој што беше зад него. Му направи темане: – Бујрум, кади баба. Тука се како лисичиња.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тече оваа река по твоите натколеници нагоре и ако некојпат останеш без небо ќе израсне мостот повисоко од сите векови и пепелта твоја да ти се поклонува.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
О, вие минувачи! Симнете му капа на дрвово и поклонете му се!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Првиот услов тука го исполнија. Се заколнаа дека го напуштаат Ристоса и му се поклонија на Мухамеда, менувајќи ги своите имиња од Јане на Јунус, од Рампо на Рифат; а за вториот услов Аџи Јане – Јунус бег, предложи да им се остави рок од месец, два, најмногу до Митровден, работата ќе биде свршена.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
- За вас, маестро, сѐ може... Се поклони директорот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сашка ги стегна градите: дискретно, здржано се поклони. По навика, по инерција, - механички.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Молам, молам“, им кима со главата примашот на гостите под огледалата и љубезно им се поклонува...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој се поклонува пред нивното херојство.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Трговецот се поздрави со мудурот, длабоко се поклони и се качи на пајтонот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Ѓузепе и другарите се поклонија длабоко на последната Челебијева насмевка, и кога тој се изгуби од балконот, тие тргнаа надолу до пред крчмата и си нарачаа по една ока црно тиквешко вино, за да не ги отпразнуваат своите балони.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Така спремнати чекаа под конакот да се јави Челебијата, да му се поклонат и да добијат по една насмевка како секое утро.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пред вратата ги пречека гавазот Муарем и длабоко му се поклони на господарот, правејќи темане додека неговата десна рака ја достигна земјата, и со едно „сељам а лејќум — а лејќум сељам" се поздравија двајцата Османлии, едниот наведен до крајна понизност, а другиот исправен, горд и поносен на својата висока положба.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Па и како е можно да се биде со некој што се дуе, што сака сите да му се поклонуваат.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Ако веќе ја зборуваме вистината, каков лукав и препреден беше тој, какво вретено беше другарот Анески, тогаш ќе треба да му симнеме капа, да му се поклониме.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
