покоси (св.)
Кој ја сипе кој ја роси таја слана што покоси по нивјето пшениците по лозјето гроздовите?
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Го покоси маларијата и него како многу други ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Си отидовте задоволни од моето кутнато жолтеење. Верувајќи дека со тоа сте ги покосиле и сите брчки што ми ги довериле луѓето но вие заборавивте дека го оставате мојот корен и дека мојата смисла, всушност, само што не започнала.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Со моето тело го покосивте и мојот говор. Ме оставивте сама и црните сокови на вашата неизбежност. Ќе ме хранат дури не легнете крај мене.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
- Сега ќе дојдат со тенкови и ќе нѐ покосат како пилци.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Наближуваше пладне. Селото беше пусто, како чума да беше влегла во него и како да покосила сѐ живо.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Понатаму, на долниот крај од Рамни Ливади, двајца косачи ритмички замавнуваа со косите и стапка по стапка напредуваа преку ливадата. Зад нив остануваа пластови покосена трева.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Чувме дека и него го покосила улерата. Си го зела. Црна смрт во црно време. 138
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Жена, значи, ја покосила болка во мигот на големите надевања и исчекувања.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Како што закркоре пукотницата така се појавија некои тешки возила со гасеници и со рилки како чистачи на снег така што не знам дали поскоро паѓаа трупови покосени од рафалите или местото се чистеше како ништо да не било.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Направивме договор со Мало Виштани да ни дадат шуплив гранит и тие ни дадоа, а ние им дадовме да покосат ливаѓе во Бела Војца колку што требаше да се отплатиме за каменот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ме покосија овие неочекувани зборови. Прв пат Мајка искажуваше немоќ, крај.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Па ги покоси плеќите свои!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
По весниците ќе пишува: „... страшната и неизлечива болест, „таа и таа”, што ја покоси Европа и е прогласена за чума на совремието, ја прошири личноста по име...“
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Владетелите на оние градови кои граничеле со вода, потплатувале бродари да ги соберат лудите, и така бродовите пловеле со несреќниците врзани на палубите, кои ако ги преживееле жедта и гладта, ако не биле покосени од ветерот и студот, биле тајно истоварувани на првото пристаниште, а ако тоа не било можно, ги исфрлале на некое ненаселено копно, или ги фрлале во вода.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Јас. Темна хероина што ги покосува своите емоции.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
