порака (ж.)
Соопштението на руската влада од 11.9.1903 год. со својата енергична порака го изразува тврдиот став на Русија против Востанието во Македонија и за акција на големите сили за реформи.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
По свршувањето на неговиот реферат, зеде збор младото „попче" и откако им ги пренесе пораките и благословот од дедото владика, почна да дава совети и предлози, што треба да направат селаните за нивното добро и просветување.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Ќе отпатувам“, исцеди од себе и се изнади. „Сакав само да оставам порака.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„За кого порака?“ „За нив.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Порака?“ Таа се повлече еден чекор пред сенката на неговото чело.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На пораката пишуваше: „Драги соседе. Ние заминавме.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се врати внатре да си ги земе очилата, зашто веќе беше стар и без очила слабо гледаше, па излезе надвор на светлост и ја прочита пораката.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Кога се разбуди и кога излезе да земе малку свеж воздух, Џивџик ја догледа пораката.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Воспоставувајќи хармонија меѓу комбинациите на временскиот и просторниот агол на гледање, а во чија внатрешност е сместен настанот, авторот успева да ги сугерира влезните кодови на пораката...
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
24. ИАКО ТИ ГОРЧИ, ТИ РЕЧИ ГО СЛАТКО - црвенее потцртувано и во тестаменти и во други пораки до синот од татко, а всушност е издишка, на душата вентил...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
— Евет, валиефенди (Разбирам господин валија) — одговори кајмакамот на оваа порака и зачека да му се јави мариовката.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пораката беше усна и гласеше: Се слуша дека Хилмипаша веќава бераети за сите оние востаници што немаат крвни злочини.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Едноставно, потсвеста е таа што доживотно ќе ја прогонува личноста на поетот и ќе го возобновува архетипот, но никогаш, и покрај огромните напори, авторот нема да успее најпрецизно автентично да го репродуцира (за среќа!) туку осознавајќи го ќе го надградува со својата филозовска порака и имагинација.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Една песна е една порака, необично и отворено писмо на еден човек до илјадници луѓе.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Мене ми се стори за најприкладен овој термин едноставно и поради фактот што секое творечко дело општи, комуницира со стотици и илјади безимени адресати на кои им е упатена поетската порака.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Пораки, збогувања, бакнежи, солзи и, така, возот се одлепи од скопската станица. Бил молер, па шивач...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во извесни случаи пораката што ја носи оваа поговорка може да се сфати како позитивна, и малку да сториш, корисно е, и за најмалиот вложен труд, ќе бидеш награден.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Одново се опчинувам од несогледливиот трезор на слики и пораки што ги содржи креативниот звук.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Се вртам и здогледувам оставено порака: ,Јави се кај лекарката Лидија Подувкина".
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И многупати ќе се случеше да ни напишат некоја порака.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
