посрамен (прид.)
Ако не беше тој или ќе бев сега умрена не закопана, или пак посрамена.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Двајца бригадирци излегоа од водата посрамени и покиснати до кожа.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Толку заумен и посрамен, што не му ни текна да се одбрани, да рече дека така морал, како што им велеше на другите луѓе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И како секогаш откако нешто ќе стореше за Лумана, влезе дома посрамен.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
А Бошко продолжи кон дома заумен и посрамен.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Во својата очаеност, понижена или посрамена, сеедно, Фиданка Кукникова го понижила и го посрамила - топлината на нејзиното месо сѐ уште му ја морничавела младата кожа...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Било попусто, секогаш се спуштале од планините посрамени и со крвави стапалки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Некако сум посрамен дека веќе цели три дена ме чуваат дома.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
За него се говореше дека од устата му излегува слово час благоутробно и благо, час строго и праведно, но неотровно, и дека противниците негови обично посрамени заминувале од разговорите со него.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Толку работи наидуваат, си одат, а умот стои збунето пред нив; умот не е во состојба да ги сфати толкуте многу глупости во нашиов посрамен живот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Авторот се исплаши дека видливо му се вцрвенуваат образите од посраменост.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
И ме разоткри, а кога притрчаа и другите две девојки за да побараат дозвола за сладолед, на овие од „пекарата“ им преседна муабетот, а беа и посрамени затоа што го препознаа јазикот на кој разговарав со децата и им беше јасно дека Германката - јас, сè ги разбрала, и дека оној најдобриот меѓу нив во одредени активности залудно си се проектирал некаде таму далеку со неа во Дизелдорф.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
