постар (прид.)
По таа историја може да се проучи како сегашните варијации се добиени од постари и последниве од еден општ македонски јазик, а тој од една јужнословенска група итн.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ДЕПА: Слушај постари што те учат и прави, не прашувај.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ФРОСА: Фаќајте прво вие, вие сте постари.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Тече од векот вековит и нова и сѐ понова, тече, а тука маките сѐ стари и сѐ постари.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
И личи ли јас да го земам кога е постар од мене со триесет години?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
По гласот Мече позна дека тој е или негов врсник или малку постар од него.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Пред вратата стоеше важно напернат курирот што ги пушти внатре, по години не постар од Мечета.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Облечен во туѓо искрпено палто тој изгледаше и постар и поголем од другите деца.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не можеше да има повеќе од триесет години иако изгледаше постар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ми се стори уште постар, пожален. Господи, мислев, неговото лице еден ден мајстори ќе го цртаат в црква.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од ден на ден оваа мисла Стале ја ширеше по сите околни села и почна редовно да се вртка околу дабот и кладенецот Илинец, каде што сопственицата — сега вдовица, — Трна, секој Илинден колеше по едно имањце како на вакавиште да ѝ го пази свети Илија последното детенце Петка, бидејќи пред некоја и друга година беше умрел мажот и Стале и три постари деца, та Пецето ѝ беше единствената надеж на изгорената мајка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Умреа стариот поп Трајко уште постариот поп Стево и поп Димитрија, и целото село, коешто хранеше четворица попови, му остана нему сам да се башкари.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Решаваше да му се исповеда на Кулета, којшто беше четири пет години постар од него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Постарите си прикажуваа за тоа што го знаеја и што го доживеале.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но не со ред и за нас, зашто ниеден постар нас децата не нѐ почитуваше, за да седне да ни кажува нешто.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Во некој празничен ден луѓето, и постари и помлади, ќе се соберат некаде во некоја куќа или на сретсело и, како обично, ќе заприкажуваат, ќе им тргне разговорот и во еден момент кога заборавиле на сѐ што ги делело и на сите караници поради браздата, волот или нивата, ќе станат мили еден на друг и ќе почнат да се сеќаваат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Јас прв ќе спијам со неа. Не ти, туку јас, постар сум. Јас - ти, јас - ти, гуша за гуша, светнале и ножевите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Чудно ми е како тоа две години од мене постаро момче може толку да се лути заради овој невин прекар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кадијата пак ги повика да дојдат, но децата само плачеа и гледаа во својот постар другар.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Постарото синче Јован веќе се замомчи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
