поткопа (св.)
Вака, ние сме праведници. Човековата волја ги поткопа Алпите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Не сети како ја поткопа водоводната цевка. Таа останува назад.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мераклиите, ги мазнеа ѕидовите на окопот или ги поткопуваа така што кога ќе почне да се пука телото на борецот што поудобно да легне во замислената положба за одбрана.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Денеска троа утре троа — го поткопала реката и ене го, каменот се одвалкал. Така и ние.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Рика, гргори водата а ми ја подзема земјата под стопалата, ме поткопува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оти оган веќе не држи и деца веќе не плачат во таа куќа. Само бурјани трева, бозје и цволика ѝ се пикаат во темелите, во ѕидовите и ја поткопуваат отсекаде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вистина студот е лабав, оти снегот е лапавичав, ама и човекот е лабав, поткопан. Не е тој што беше.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Жалосно, Леме, - благодарниот Трифун Трифуноски кротко, од сите страни почна да ме поткопува.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Од корен нѐ растрои, што се вели, ги поткопа и нашиот карактер и нашите навики.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Почнав да се оближувам, ми дојде да пометнам. Ме поткопаа непцата. Исто ко на трудна жена што ѝ иде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
КУРТА: Тука бил! Поткопувал одвнатре!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Со оваа интервенција, секако, не сакавме да го поткопаме моралниот углед и интелектуалната репутација на Енценсбергеровиот, смел ангажман.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
И тоа во две насоки: „правење дупки“ во смисла на поткопување и продлабочување на јазот со овдешните тотално анахрони културни монополисти, и 2) правењето дупки е вештина на преживувањето (воздух!), свест дека културите опстојуваат само мешајќи се, и дека се или коресподентни (пропустливи, „издупчени“!) и живи, или дека се аутистични, самозадоволни и - мртви.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Терапевтите можат да ја доведат во прашање идејата дека поседуваат објективен и непристрасен опис на реалноста, и да ја поткопаат можноста дека индивидуата ќе биде подложена на наметнување на идеи, со поттикнување на клиентите да ги интервјуираат во врска со интервјуто.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Оди по патот крај кој е припиена и реката одејќи заедно со него како впрегнати во јарем; на некои места патот ѝ одзема на реката, а на некои места таа му одзема поткопувајќи го; дури долу во полето се одвојува од него и напојува ниви и бавчи, овошни насади и лозја, се провира низ трњари и капинари и други неплодни скрки и стрништа, спојувајќи, како божја рака, диво и питомо, плодно и неплодно, одгледувано и запуштено.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Сѐ што може да се расипе, да ослабне, да поткопа!
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Со неа покрај мене, овие луѓе не ќе можат да ми ја поткопаат смелоста.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Симоновиот ракопис е поткопуван од наративот на Агна, на биографијата на Симоновиот предок Никола Поцо, со посредство на историчарот Владе, ѝ се спротивставени наводни историски документи за историјата на селото, а читателот е принуден да го менува мислењето губејќи ја секоја објективна точка на гледање и потпора која може да пружи конечни одговори.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Го беше поткопала бетонскиот јаз што ја носеше водата до централата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Така, едно време, сред зимата, кога божикните снегови беа станати и секое утро тревникот го поткопуваше мраз а дневното сонце го раскалуваше, на местото во еден агол од дворот каде што ја оставаше покосената трева, најде легнато едно изнемоштено жолтеникаво куче.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
