потскокне (св.)
АНА: Их, блазе си ми, има да пеам, да скокам, да играм!... (Потскокнува од радост.)
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Црните браќа се зарадуваа. Андон го удри со сета сила по рамо и радосно потскокна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Публиката како и самата да учествуваше во програмата: луѓето мавтаа со раце, викаа, потскокнуваа од дрвените седишта и гласно ги искажуваа своите впечатоци.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Полицаецот сташно мрдна со мустаќите и го повлече за ракав старецот; на овој му паднаа напукнатите очила рамно под тешката стапалка на писарот кој потскокнуваше и мавташе со раце.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Мајката се штрекна, потскокна исплашено.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А палавиот зрак потскокна, ги мирисна уште еднаш белите трендафили и се изгуби некаде меѓу џбунчињата од рибизли.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Шестиот, што не можеше онака бргу да се искрие, сигурно доста искасан, а веројатно некаде скраја и закачен од неговото зрно, си ја влечкаше доста бавно својата болка нагоре, накај шумата, потскокнувајќи само на трите нозе, со една притаеност брзајќи да ја искрие и својата тронога сенка меѓу сеништата на дрвјата на белата шума под месечината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Потскокнуваше при секое негово пукање, а на крајот, кога тој удри во празната цевка и кога остана преклонет, со пушката, исто како и со празни раце, мечката пак мирно се сврте кон топлото месо на јарчето, го собра со своите шепи од снегот, и замина напреку, оддалечувајќи се.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Прекрасно! - потскокнуваме кон полиците и грабаме од шишињата. ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Зајчето мрдна со ушите, ја подаде муцунката напред, а потоа потскокна два-три пати и се мушна под глогот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Се упативме кон тополите. Билјана веднаш се развесели, како пеперутка потскокнуваше и сакаше да ми се откачи од раката.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Елена префрли преку рамо шарено пешкирче и потскокнувајќи си, се стрча кон поточето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Да се надживее зимата, да се излезе на сонце да се покажат ливадите понајвеќе гороцвеќиња, исусови венчиња, црнокалугерчиња, да навјаса потоа папрад, да се прават од него сеници за на свадба, да се здогледа „свекрвинското“, „зетовското“, „тешкото“, да се види онаа бела дарпна на свекрвата, она од сонцето озарено црвено јаболко забодено во врвот на свадбарскиот бајрак па одново потоа да дојде ноќ, ѕвезди на небото, кои само да потскокнеш – да ги дофатиш, и во заедничка постела, исправени ти, мајка ти, сестричката и братчето да си ја испеете пред благиот сон „Оче наш“...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Неговите зборови како светулки потскокнуваа меѓу житата, си играа, се криеја, сѐ дури не осуна полето во некоја древна белина од момини солзи.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Наскоро и тој поскокнува да види во што е работата.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
На секое пукнување потскокнува Крстивое Пешиќ.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Роса само се тресе, потскокнува во тресењето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се нишаат ридовите, потскокнува сета земја. Страшилиште едно.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од каде вие тука, велат и потскокнуваат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таков те сакам, потскокнал царот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
