потчукне (св.)
Тивко потчукнување ја прекинува оваа игра со инсектите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Туку, сѐ едно... Среќно се извлековме... - додаде потчукнувајќи ме по коленото.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Коле протегна рака зад грбот и го потчукна стеблакот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Со тенко дрвено стапче се потчукнува по колкот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се случуваше да плаче, зашто не сакаше да ја измијам, или да ми го преврти чинијчето со јадењето, поради кое јас и ќе ја потчукнев по рацете, но, за тоа никој не смееше да разбере.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Дуко вади печурки од огништето и ги потчукнува на машата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Гледа: на креветот паднала рамката со неговата слика од ѕидот, која го удрила по глава во моментот кога тој, јавајќи на коњот во сонот, го потчукнувал со креветот ѕидот и таа се откачила.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Додека сонцето изгреваше ќе го потчукнеше со тупаницата одстрана камионот, а возачот, смешкајќи се му возвраќаше со едно „здраво“.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Попладнето дојде лекарот, повторно. Го потчукнуваше по градите како по некаков мал барабан.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Во пет часот попладне, пеејќи ја Мојот остров на златните сништа, господинот Финч потчукна на кујнската врата со лесната, нова сламена шапка. „Буу!“.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Кога не се шминкаше, од здодевност не знаеше што да прави, та често ги префрлаше нозете една врз друга, ги склучуваше прстите и ги отпушташе, ги вртеше прстените и на едната и на другата рака, ја потчукнуваше со дланките собраната коса и од едната и од другата страна дотерувајќи ја.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Со одминувањето на времето, пијалокот ја загреа, нејзината напнатост почна полека да омекнува, погледот да ѝ ја губи острината, лицето да ѝ се ослободува од грчот, снагата да ѝ се размрдува и со прстите да потчукнува на масата под тактот на музиката од грамофонот.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Замолча, се потчукна по градите и подждригна.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Мочла една! – и ме потчукна по глава додека минував крај него во ходникот.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Потчукнав со прстите по бронзата и прошетав со погледот наоколу по вакувскиот простор.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
А додека тој ја прашуваше дали се сложува со него таа ме потчукнуваше по рамото.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Дуда додека ме потчукнуваше со десната рака левата ја префрлуваше преку бујните гради за да ја придржи торбата што ѝ висеше на нејзиното десно рамо, за да не ѝ падне. - Подобро да го потчукнуваш со левата.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
