прозбори (св.)
Да гледаш тело синово ко камен фрлен крај патот, гроб да му утре не знаеш, со цвеќе да го покриеш, со солзи да го полееш, да гледаш а да не можеш, да писнеш и да прозбориш на последната раздела.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Мартин прозборе нешто на сон.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Жените, децата и старите, тие што не можеа да одат на печалба, стоеја наоколу како скаменети, без да прозборат збор и секој гледаше, го впиваше погледот во својот скап човек, кој, по малку време, ќе ги остави, можеби, засекогаш!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој сѐ чу и виде, но збор не прозбори.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јадрите, црни, насолзени очи благодарно погледаа во тетка Стана, а грлото така ѝ се стегна што не можеше да прозбори ниту еден збор.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Кога ќе прозбореше или ќе се насмееше, само два-три заба наѕирнуваа, а тие беа излижани и пожолтени.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Застана. Запалија. Одеднаш Нумо прозборе: - Вчера докликав до реката.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Тоа како да го разгневи султанот, па кога повторно прозбори, гласот му беше наполно изменет.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Мајка ѝ на Благуна, вдовица на Васила Јанческа, почина меѓувреме, а главата на сојот Јанчески, војводата Крсте Јанчески, на кого сѐ му зарастуваа месата и кого и новата српска управа го тормозеше, откако го прочита писмото, го здипли в пазуви и два дена со никого не прозборе од своите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од тоа писмо ката утро трошка земам Неколку думи, неколку збора За мене да прозборат, кога ќе изгорам.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Знам дека заслужив никогаш да не прозбориш со мене, да не ме погледнеш, иако тоа што го сторив, го сторив најдобронамерно.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
- Хелвиг, - тивко прозборе. Гласот незадржливо ѝ трепереше.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Тоа беше О'Брајан што му прозборе од Темнината.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тие не прозбореа повеќе и, онолку колку што беше можно за двајца што седат еден спроти друг, на една иста маса, не се гледаа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога прозборе, гласот му беше потолерантен, некако филозофски, како пивото да го омекнало.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Мртов да ружаш можеш, ама тој нема да прозбори, нема уста да отвори, ниту да те покуди, ниту да те пофали.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
„Брату“, смогнав да прозборам, „јас не сум никаква мафија“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ако тој сака да прозбори.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Тогаш го спасија римските војници и кога го извадија од толпата и сакаа да го спроведат во окови, ги замоли да му прозбори на народот.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Кога го подели кафето, сестрински или братски, во двата филџана, Маре прозборе; а одвај стаса да забележи: женските мишки се како момчински прасци.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
