прошка (ж.)
СЛУГАТА: Не се подбивам. Јас заминувам… Дај ми прошка и ти давам прошка.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
- Само, - му рече Најдо, - гледај за прошката да не платиш повеќе одошто треба.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кога некој ќе се најдеше да дојде кај Бошка и наместо да побара заем да моли за прошка, тој ќе му речеше: - Не можам, не моли ме.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се колнев дека ќе издржам, дека ќе го дочекам денот кога ќе доаѓаат во замелушена глутница да бараат покајнички и со муцки на уловени јазовци прошка. Од Него. И од мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од мене понизниот слуга твој кадија прилепски понизна молба и прочка до тебе, пресветли мој господаре и татко.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И сакаше да го замоли за прошка, да му каже нешто убаво, утешно, да му ја зблажи болката: Не жали, вујко Аргире, ваков си го видел, толку многу куќи си соѕидал!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Дали е тоа обична кучешка благодарност, дали е тоа молба за прошка, дали е признавање на вина?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога Толе допре со очите до Алшари и го виде оџакот од фабриката на златниот рудник, испушти една длабока воздишка, сеќавајќи се на приклучението со Аќифа, а во исто време му излезе пред очи убавата Прочка, која беше ја фрлил во заборав.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Толе се почувствува господар на ситуацијата и ја задржа тројката неколку дена на рожденско, па откако се намилува со Прочка, го префрли Перун и се најде во витолишките борови гори на Камчева Орница.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сакав да ја симнам сликата од ѕидот, да ја бакнувам да ја молам за прошка за сето она што почнува како поинаков живот од утре.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Јас од Хаџи Ташку да барам прошка?!
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Затоа ние сега ќе ти простиме тебе, станало што станало, а ти од Хаџи Ташку ќе побараш прошка.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И, сетне, тој нема да ме припушти да му се доближам, не пак да ме остави да му се молам за прошка.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се колнев дека ќе издржам, дека ќе го дочекам денот кога ќе доаѓаат во замелушена глутница да бараат покајнички и со муцки на уловени јазовци прошка. Од него. И од мене.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Несреќниците не побарале прошка од никого. Се повлекле зад диви и непристапни врлежи, во земја на вечни сенки и на дивина, да се молат поснички и да гнијат. Им се заборавиле имињата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Барал прошка од својата совест и простувал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како кутнато стебло по надолнина однегде се дотркалал еден од племето на Проказниците, некој недоучен тревар Пандил Димулев, син на свој дедо, ако можело да се верува, зашто кога тој се раѓал, татко му не бил в село повеќе од две години; го кренал од земја скршениот дел на вилата, во недоумение да се прекрсти ли пред чинот за кој се определил или да го стори она што го смислил па потоа да побара прошка за својата душа. Бревтал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Европа Ах ти прелепа божице што богот наш суров без поштеда и пардон те опаша грубо сега освета слатка ни спремаш судбината ко џамаданче ни ја кроиш и приспивни бајки ни редиш но не во сон сладок ами во очај и летаргија нѐ фрлаш Ах Зевсе ненаситен манијаку сексуален никаквецу од небесна сорта што несреќа на врат ни врза што грев в мозок ни жигоса та ни камшик ни пост велик оттаму не може да го истера Ах милост имај божице сјајна еве на колена клечиме пред портите на домот твој златен петиците ти ги целуваме прошка дај ни за гревот наш древен и прибери нè внатре бар малку тело запустено да одмориме и душа грешна да згрееме подај ни сал трошка од трпезата ти божеска и вечно името твое ќе го славиме и пелтечиме Маргина 35
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)