пљачки (само мн.)
МИТРЕ: Нека ги товари Панде пљачките и ќе излеземе. (Вади кутија со тутун).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: Ништо, готови сме! Панде отиде да му ја извади зобницата на коњот и штом дојде нека ги земе пљачките и да кинисуваме.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Доста си носи едно сандаче црно со две клучиња и со рачка одозгора и една бовча со пљачки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Арсо најде едно незафатено место под прозорецот, си ги остави пљачките и уморено се струполи врз нив.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Прво ги нареди дрвените пљачки, потоа земјените, бакарната посадка, покривачи, храна и друго.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Утредента Мустафа го извади Толета од ќелијата и откако му удри неколку камшика по грб, го натера да си ги земе пљачките од одајата и да се пресели во друга, бидејќи и неговите другари го нејќеа тука, да ги краде и им го јаде лебот и друго што им донесле од дома.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Го остава добитокот, ги фрла пљачките, децата и трча, ништо друго не знае да направи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
ама од едно уво влегува, од друго излегува копнеж е тоа, еј, кај стои снег на летно сонце, а и нам не ни се стои оти таму никој на ништо не ти завидува, ни на куќа, ни на обушје, ни на облека, и си ги собираме пљачките, покупките, трчаме да фатиме брод,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Изнесуваме пљачки од по куќите, покуќнина. Се нарамуваме, се вежиме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го нема мангалот, го нема жолтиот човек со окалките, а нема ни запрежни коли за да се нафрлат пљачките во нив!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Требаше не само да се тргне шарка околу себе и своите пљачки, туку со нешто таа шарка да се продолжи и нагоре, до горната плоча.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Перса не ја послуша, само ѝ рече дека до идната недела сè ќе биде готово, дотогаш да најде превоз за да си ги донесе пљачките, за друго да не се грижи.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Пелагија не ја послуша веднаш мајка Перса, на работа продолжи да оди како и порано, со ветвата шамија во која го криеше лицето, а и со излитените пантолони на Димостена, со чувство на вина што не ги оставила со другите пљачки кога заминуваше од неговото одајче.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Би ја дал целата торба сосе сите пљачки за една стомна изворска вода.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Веднаш по иселувањето на Пелагија, ден два потоа, Чана ги собра своите пљачки во две вреќи, ги стисна под двете мишки и ги однесе на кај стопанството Острово.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Телефонот тресна врз купот урнебесни пљачки страшно, затоа што го џитнав низ вратата која докрај не можеше да се отвори.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Немаше пљачки. На подот беа останале само книги со истуткани хартиички, лепаци, ножички, моливи и гуми - доста ситни остатоци од голем нескротлив неред.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Малите чеда ги обув, ги облеков во пљачки нови - како за празник и за црква, погача и кокошка им испеков и со молитви - благослови ги допратив до граница...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
