раменица (ж.)
Откако помисли малку, рамнодушно сви раменици: – Добро оди си ... – А ти ќе останеш ли? – Јас ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Господи и мајко негова, тој сега ќе ме поклопи со спуштените раменици! Молчев.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Што разговараше со Ана? го чув гласот на петнаесетгодишниот слаткарски помошник Аким, роден ајдук со широки раменици и криви нозе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се сретнавме под прозорецот на Ана - тој со дигнати раменици како да ќе полета, самоуверен и исклештен, јас подведнат, намуртен, лут.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Доста се поиздиши уште подлабоко: Митра ја фати за раменици, по кроце, полека ја исправи првин да седне, па потоа полека, лека, ја исправи простум и држејќи ја за мишките ја поведе кон горни крај.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Чекај, Досто, да те вида, чекај, јагне, да ти се нагледам! — рече замајано и како за себе почна да си зборува, кревајќи ја главата кон таванот на земникот: — Е, е, е, сполај ми ти бре, боженце, кога и јас челад су ти бил, кога и за мене дел си одделил! — и ја гледа право во лицето и ја држи за раменици.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тој застана до Доста, ја фати за раменици и ја заврте кон светлоста.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Немам, - рече кревајќи ги рамениците.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Човечето од фирмата „војно-цивилен кројач“, ги собра заканувачки рамениците.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе ја фати за раменици. Тој не беше приказна, ќе рече.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Потоа богословот го покри парчето небо со своите раменици и во собата легна непријатен мрак.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не. Ќе одговори со визит-карта. Жената помирливо склопува раце, собира раменици.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мажите го играа “Тешкото“, држејќи се здраво за раменици без насмевка, речиси намуртени.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сте читале ли некогаш природознание со слики во бои?“ „Какво природознание“ , им виснаа рамениците од обете страни на издолжените вратови. „Ние не сме растеле дури ни во ситносопственичка фамилија.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ѝ пријде со непознати чекори, тромаво, несигурно и го осети под своите дланки трепетот на сувите, подвиткани раменици. „Сеедно, Марија. Сега бегај. И за помалку од ова стрелаат.“ И сега со лути пцости во влажните очи.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Зареве борејќи се само со раменици и со глава. Врело и несопирливо, како метална жица, неговиот глас се проби низ клучалките на катот и се забуцна во напрегнатиот слух на станарите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Дајреџијата свиваше раменици, не смеејќи да ја погледне жена си в очи, како да беше тој виновен што порано не го отепале кралот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Треба да се верува дури и во невозможно, да се нема ни очи ни мисла за ништо и од сета оваа луња да се излезе со глава на рамениците.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
(Го зема за раменици и го води кон излезната врата.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
И тој речиси го гледа старчето како стои едно кусо време, речиси е тука и она негово гласче, ене ја и неговата пониска раменица во завртувањето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
