ролја (ж.)
Тода си ја исполни својата посредничка ролја до крај.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Попчето — Крле попов одлично ја одигра својата ролја.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ние сме му сите познати и затоа нашата ролја во акцијава ќе се сведе да Ве помогнеме и да Ве заштитиме, се разбира ако стане нужда.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ФЕЗЛИЕВ: Не прекинувај ме, ти се молам. Јас овде си ја играм својата ролја според договорот, играј си ја и ти твојата. Тоа е сѐ.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Ха, - повтори сега, исправен. Се вживуваше во својата ролја и веќе немаше ништо изнасилено во неговиот глас.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
25. ГРЕОТА Е ДА ЛАЖЕШ, СРАМОТА Е ДА СЕ ЛАЖЕШ - таков грешник и бесрамник бидува артистот кога ќе игра ролја на некој гасподин важен кому што на овој свет сѐ му е и јасно и чисто...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Некогаш, не внимаваше на часовникот. Ги набљудуваше луѓето суверено, како обожуваната актерка љубопитната публика, потоа лежерно ја играше својата ролја.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ќелавкото пред него остана неподвижен во својата ролја на историски документ.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Но тоа го сторив за да ги повредам; бев сосема свесен дека тоа е исто како кога пишуваш театарска критика да го нападнеш артистот за некои пороци што тој ги има во приватниот живот, а сосема да ја оставиш на страна неговата ролја; но јас имав право на тоа, затоа што нивната ролја се стопуваше со нивниот личен живот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во Партијата сите носеа маски, играа ролји кои не им припаѓаат, и во трансот на поистоветувањето на она што се со она што не се, се соживуваа со маската и ролјата што ја играа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Или овие чавки во крошните, кои со гракање го опогануваат паркот, зар не те нервираат кога те гаѓаат со гомненца додека во тишина ги обновуваш репликите од новата ролја?
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Можеби се труди да открие каква ролја нему најмногу му прилега?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Пред режисерот или директорот на театарот гради проста ролја.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Како и да е, ја исполнив својата ролја.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
