свирење (ср.)
Е, сега веќе ќе ми заличи куќава со невевчето. (Од далеку, а постепено сѐ поблиску се слуша свирење на чалгија и пеење на песната): Затропале тапаните Да ми одат по невестата, (Румба, румба, румба, ба, рефрен (Лиду, лиду, лиду, ду.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Општинскиот писар уште ја стружеше виолината. Ми се стори дека тоа свирење не е така лошо како што беше порано.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Одеднаш Јоне ќе викне, и тогаш едната од нив, водачот, ќе пушти глас сличен на овчарско свирење и сите ќе спрснат да бегаат брзо како ветер, искачувајќи се по најстрмните места.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Само од свирење пак по свадби не можеше да се живее.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Децата им извикуваат, ги крштеваат со разни имиња, според тоа веќе како им одекнува во ушите свирењето и пуфкањето на локомотивите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Го загледа налутено Андона и, прекинувајќи го за миг свирењето, му рече: - Мрдни се бре, ут ниеден... - пак го бутна со лактот во ребрата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Саздо со стравопочит гледа во Мишко, очигледно одавајќи му признание за вештината во свирењето.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Беше тоа нејзиното последно свирење.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Татко ќе се уморел, а Јоше не се уморувал од свирењето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Дејди Јоше, Јоше, велам, кому му е дојдено до свирење на ова проклето време?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И така Јоше правел сѐ што ќе му речел татко, само за да може да свири, да има некој да го слуша, да има и друг што ќе се радува со неговото свирење.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некаде однадвор ми иде свирењево.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тие, кога се дрогирани, побудалувале од свирење и играње.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пукни од свирење, велам и слегувам долу.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Црвенкапа“ (така го нареков оној чичко што му дава со свирење знак на машиновозачот да тргне возот), свирна и компзицијата се раздвижи.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Испрекинато свирење беше знак дека наидува некој непознат.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Гајдата ја засака уште како дете и не се делеше од неа; кога порасна свиреше на свадби, на веселби, на гости, на свршувачки; свиреше со љубов, со возбуда, заносно, поттупнувајќи со нозете под ритамот на свирката; ги надуваше образите, ги напнуваше вратните жили, мрдаше со прстите по дупчињата и испушташе весела или тажна мелодија спрема песната и расположението; со своето чудесно свирење некому му ги лечеше болките, а некому му ги доразрануваше.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Неговата првична замисла беше употреба на ракавицата за свирење привидна гитара.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Кога го заробија непријателските војници и кога со другите заробеници го построија крај брекчето да го стрелаат, тој од селото, долу под брекчето, чу свирење на гајда и почнаа трпки да му врват по снагата од возбуда.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Што доаѓа потоа? 1970 година свирење на месечева соната на месечината.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
