семоќен (прид.)
Страшен и семоќен ми се стори крај шарениот глобус - како господ, господар на Земјината топка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Чудна беше и семоќна пролетта во нашата градина!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Само оџакот на колибата стрчеше црн, висок, како да му се противставуваше на тоа семоќно белило.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Младите понекогаш мислат дека родителите се семоќни, можат да имаат сè што ќе посакаат, можат да купат сѐ што ќе им се допадне.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Кога во светлоста на пламенот ќе видиш што се криело во одајата ќе станеш и самиот жива светлост, потоа како и пред тоа, ќе си мрак и пепел на својот мрак, ја сфаќа таа за него обична вистина и се насмевнува, мислиш знае што ќе види во одајата кога семоќниот оган ќе ја започне својата игра.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Семоќни волшебници со змиски очи се спогодиле да ги состават овие луѓе во мачната и тешка илјада деветстотини и дванаесетта година, во која не се знае колкав ќе е откупот на поразените ни колкава ќе е и каква награда за оние што ќе слават.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Кркорливо офкале, барале утеха, помош, капка вода или исцелителски допир на семоќна рака.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Видовитиот Дмитар-Пејко сепак знаел како изгледа она што другите не го гледаат и знаел дека од дебелата 'рскавичавост на животното се одбива семоќен ветар и паѓа врз нив разбиен во капки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Можеби Бог не можеше да помогне. Но како тогаш би бил семоќен?
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Таа нова положба исто така пренасочува кон размислата за природата на осознавањето, неговите специфики и историчност, посебно поради тоа што постмодернистичката дилема и пресврт (замена на парадигмата) со право го релативизираат семоќниот дух (ум), неговиот непосреден примат над сетилното и (по општите претстави) од понизок ред сетилно осознавање.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Овие ужасни болести што ги видов ме свртеа потполно против каков и да е Бог кој беше претпоставен како семоќен и добар.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Не сме семоќни, иако сме сезнајни, и нашето знаење во случајот на комплексните, значи интересни проблеми, е практично бескорисно.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Родителите имаа притаена и смирена побожност што никогаш не ја пренагласуваа низ верски дејства, повеќе во нив беше насобрана некаква нужност за верување во единствената семоќна сила, по толкуте неприродни умирања во семејството, ненадејни и неизвесни преселби, постојано страдање, нови напори за прилагодување во туѓата средина...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Проникнат во универзалната генеза на јаничарството и неговите погубни механизми за идентитетот на човекот, Татко стравуваше семоќниот Сталин да не стаса со Црвената армија до нас и книгите.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Државата беше немоќна пред неа. Партијата беше семоќна.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Но ако е тоа во состојба целосно, тотално да се подреди, ако може да се ослободи од својот идентитет, ако може да се соедини себеси со Партијата така што самото да стане Партијата, тогаш тоа станува семоќно и бесмртно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но бидејќи во стварноста Големиот Брат не е семоќен, а Партијата не е безгрешна, постои потребата од неуморна, постојана еластичност во третирањето на фактите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога ќе станеме семоќни, ќе немаме повеќе потреба од наука.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тргнав во еуфорија кон скалата, со чувство дека сум семоќен, ја зедов (а и самиот не знаев, во тој миг, зошто ја земам), ја кренав и на ум ми дојде луда идеја: „Ако можам со моторот, зошто не би можел да стојам во воздух и со скалата?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
