сласт (ж.)
Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Со стомаци надуени и безброј тешки падобранци јаделе со сласт и овча маст.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Ме носи под земји, ме крева Над облаци, ме гори од мрак- До зори, со сласт и пороци Таа река која гори, гори Да ме согори, да ме измами Со жарот, од боговите дарот, Кога сме тажни и осамени Сами од себе заборавени?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Потоа како да му мина стравот, касна уште неколку залаци спотерувајќи ги со вино додека тој џвакаше полека, другите крај масата грабеа од парчињата и јадеа со сласт.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Оние од кои се откажав да ги пуштам за да заштедам за жена ми да може да продолжи да ги купува сите оние непотребни нешта што жените со толкава сласт ги купуваат.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
- Слепо црево на сласта! – повторно се закикоти – тоа е вистинскиот наслов за твојата бурна ноќешна случка!...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Моето вжештено убедување воопшто не му пречи на насмеаниот доктор Мев со сласт да го проголта последниот залак од еклерот: Смири се, другар - ме запира, стасува да нарача „кафе, погорчливо“, па спуштајќи се во столицата, почнува: - Јас сум оп-тимист!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Безброј пати ја почувствувал нејзината сласт и пак гори од желба да ги испроба на дело најскриените варијанти.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тој гулаш од документарни драми, репортажи, филмови, мини-серии, видеоспотови, трагикомедии, играј-и-погоди томболи и семожни нивни комбинации се меша во аисторичен фалсификат - семожен сатараш, што со сласт ќе го јаде само фиктивниот просечен гледач.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Кренат гори в лесни танци - занишан рог - реска страст; милозлив во меки ланци вилнее со пребрз раст злат заводлив јасни краци до невратна злокоб- сласт распенет во горки зраци нечитливи строи знаци сводот слеп од таа власт. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 140
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Сакале да чувствуваат каење и да извршуваат покора за, како што тоа веќе го правел Аретино, што поинтензивно да се доживее „стравичната сласт“.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Џулија се разбуди од пеењето, се протегна во сласт и стана од креветот: „Гладна сум“, рече. „Ајде да свариме кафе.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Аждерот со посебна сласт ги јадеше нив.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ѓорѓија само молчеше и јадеше, не со сласт, бидејќи му се мешаше дури и во тоа колку шеќер ставаше во чајот: - Шеќерна болест ќе добиеш!
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Застана Петре малку да гледа, додека да го изгрицка со сласт највкусното мрсно мездре во симидот: можеше да проба и нешто друго, бива?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Беше горд и ми ги даде како подарок за мене. Ги подготвив и јадевме со сласт.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Нежно се прегрнуваат, легнуваат на брачната постела и се соблекуваат, се чувствуваат, ги допираат своите кожи, растреперени и гладни за сласта што им доаѓа како награда за трпението, скромноста, чедноста, што некој сакаше да им ја попречи и открадне, но којашто ете тие си ја отворија во вечната свадба и љубовна игра во која си припаднаа еден на друг засекогаш, пред своите срца, пред семејствата и пред лицето на Бога.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Здив
Ух, ухни, воздивни, гукни, така се раѓа Зборот
кога влегуваш во телото на новороденчето
со првиот плач, единствениот
на којшто му се радуваме
- па те нарекуваме Живот
кога се враќаш онаму
кајшто човечка нога не стапнува
- па те нарекуваме Душа
напатена како вечност
кога копнееш, до последен здив
по белата пена во којашто се топиш
од сласт, и исчезнуваш
Ух, ухни вдахновено, така се раѓа Песната!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Така го вкусуваше сонот со сета своја сласт, подготвена да стане од спиење и веднаш да се вклучи во активностите на денот, планирани во ноќта во текот на спиењето.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Додека се обидувам, осмиот месец од
оваа година, MCMLXXX
достоинствено да го започнам писмово до тебе
ја откопчувам душата како елек
и шаторот твој го распнувам сосема
меѓу вториот и дваесеттиот век
резот е доволно длабок и горешт
светлината да се прекрши и одбие
твојот профил да се обликува појасно
макар и ништо да не не објаснува:
ни империјата, ни мемоарите
ни градот што го подигнав во мислата променлива
- еден град повеќе во Елада, љубената
ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше
и Latio не, ни кованите пекунии
со ликот на Антиној, обожаваниот
Humanitas Felicitas Libertas
ниту твојата библиотека која се обновува
лека-полека по светот
ниту противниците, не ни жените не
ни смртта твоја и на твоите современици
и коњот не, и знакот на небото
и мачката со боја на пустина, мед и сонце
(според описот на Јурсенар)
ни патувањата, ни пророштвата
не, не, не, во право си кога се сомневаш
во смртта, кога му се предаваш
на Допирот-Убавината-Сласта
како на Смисла
зашто, поместувајќи ги границите
на крвта, плотта, идејата
животот пренесувајќи го
од една метафора на друга
го одложи толку многу
што остана и за нас!
________________________
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
