словенски (прид.)
Затоа словенските букви се посвети и подостојни за почит, зошто свет маж ги створил, а грчките, пак, букви многубошци.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Овие словенски букви и вака треба да се пишуваат и изговараат: а, б, в дури до о и тие се 24 букви.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Има пак некои што зборуваат: „Зошто е словенската азбука?
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
И как народ грмогласно В стара црква охридска Произнесеше согласно Он молитва си славјанска.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
130. Словенецот Франц Миклошич (1813-1891) е еден од најистакнатите слависти во 19 век, автор на „Споредбена граматика на словенските јазици”, „Речник старословенско-грчко-латински” и „Етимолошки речник на словенските јазици”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бугарската држава беше повеќе со словенско население, но со името на нејзините образувачи, т.е. монголските Бугари.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
131. Словакот Павел Јозеф Шафарик (1795-1861) е истакнат словачки и чешки филолог и етнограф, чии најзначајни дела се: „Историја на словенскиот јазик и литература на сите наречја”, „Словенски древности”, „Словенска етнографија“ и др.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Југословените, кои не се толку мнгоубројни како лани, изгледа како да го резервирале за себе хотелот „Славјанска беседа“, додека патниците од Запад најчесто се определуваат за „Рила“ и за најмодерниот софиски хотел „Плиска“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тука се наоѓа и Институтот за историја на словенските јазици.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Како што велеа мажите што биле таму, даскалот онака горделив, излегол надвор и почнал да му се дере на стопанот: - Како, бре керата, незнамитис ниеден, ти му дозволуваш на син ти да го зборува тој гнасен и варварски словенски јазик?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
На 28. 2. 1870 година, со царски ферман од грчката Патријаршија беше издвоена една посебна верска јурисдикција - бугарската егзархија кон која, за да се заштитат од насилството од грчкото духовништво и за свој автономен духовен и културен развој, многу славјански општини се приклучија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Но сѐ друго, како она дека бил оженет со некоја Митра, дека ги предводел побунетите славјански селани против византиските и солунските господари, и дека токму тој, односно, ја основал населбата во Потковицата и бил првородственик на Акиноските, си противречи со сѐ што досега знае историјата за Григорие Акиндин: „...
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Еден руски патешественик, по име Виктор Григоровиќ, професор од Казан многу се изненади кога виде славјански книги во Охрид, во моето родно место Струга, во Преспа и др. затоа што тукашните славјани не им биле познати на европејските народи, туку од нивна страна биле сметани за некаков друг народ.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А родителите, претепаните родители веќе азбучат: ,ветувам пред бога, пред луѓето и власта дека од денес ќе престанам да зборувам на славјаномакедонски дијалект, секаде и во секое време".
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
идат сега полицајците на Јанис Метаксас и ти дежураат пред устата, под ушите, не смееш ни кучето со свои зборови да го повабиш, ни козата да ја искараш, оти не им зборуваш грчки, ти велат, моето куче не знае грчки, им велиш, мојата коза не разбира, полицајците и оддалеку знаат на кој јазик зборуваш, по отворањето на устата знаат и идат право на тебе и во отворената уста ти плукаат и после ти ги кршат забите и ги бришат словенските букви од црквите и од гробовите,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А еве ја мојата поетика, вели Шагал: Имав една крава која ја врзав со синџир за сонцето и таа си пасеше меѓу покривите и ѕвездите, покрај една древна словенска црква, обрасната во бујно зеленило.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сигурен бил дека овојпат ќе се налока словенска крв.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
- Ние не сакаме да одиме во Албанија... што бараме во Албанија кога не сме Албанци... Ние сме христијани, словенски род...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Учителот правеше пауза да види како го следат и продолжуваше: - Жителите се од словенско потекло... Македонци... Ќе се уверите и самите...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
