сложи (св.)
Се сложија браќата и јатрвите, и си тргнаа по работичката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога они двајцата, син и татко, не можат да се сложат, шо можиме ние да направиме?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И дури Бино сакаше да си ги подели со протата и другите даскали, некои сакаа да се прошири пансионот, некои да се вратат на митрополијата. Не се сложија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Зашто дедо Геро и не се сложи со некои селани кога рекоа ако не можеле да го убијат Лумана, тогаш зошто да му проштеваат на Бошка Манев кога тој секогаш им е в раце.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но иако и двајцата се сложија со тоа, сепак Павле не го поткошкна баш онака палтото, како што правиме обично со старите алишта за кои мислиме дека не се повеќе за пред свет.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- До година, здравје... Се сложи Павле и го однесе палтото на хемиско чистење.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Да, тоа ќе е најдобро. Судот нека реши! - се сложија повеќето од ластовиците.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
„Проштавај, апсанџијо мој, тоа сум што сум и ќе бидам пак тоа. Сложи се со тоа, па да има слога меѓу нас“.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога ги сложи сите делчиња од затворачот, и кога го остави настрана сето тоа, зглобено и спремно, погледна низ прозорецот и таму изнајде една вредра, месечева ноќ, во која како црни сенки, продолжуваа да се развласуваат по небото топлите јужни облаци.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Па... да и го дадеме!“ - се сложија децата, а таа со врапчето в рака се стрча - плашејќи да не ѝ го земат.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Ако да остане денеска кај нас? - Ако, Лиде, нека ни биде гостин – се сложи учителката.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Ја мазнеше неговата мека козинка со својот образ, чувствувајќи како брзо и преплашено му првка малечкото срце, а потоа леко го сложи на тревата пред себе.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Па пресечи друга и сложи ја на првата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Колку сте со ѕевгар, колку со по едно воле? Пресметувале ожежени со сурова вистина, грешеле, по трето недоразбирање пребројувале: биле единаесет со ѕевгари и осумнаесет со по едно воле. Се сложиле во сметката и молкнале.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„И јас ќе си купам...“ се сложи со мене Влатко.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
„По врнежот нема каде да се оди.“ Се сложија.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Сите се сложивме дека е така.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Мнозина теоретичари се сложиле дека во овие дихотомии постепено е воведуван поимот уживање којшто постепено ги расточувал, кој беше слепа дамка на поранешните сериозни анализи и кој ги воведе прашањата на желба, нагон, фантазија, афективно вложување на набљудувачот итн., и го менуваше тежиштето на критичката анализа од продукцијата кон консумацијата (како поим што го заменува дотогашниот повеќе неутрален: рецепција).
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Можеби не би се сложиле дека тоа што сте го чуле е музика, но во тој случај овде е вмешана уште една преобразба: она што сте го чуле ја придвижило вашата свест да ги повтори дефинициите за уметноста и музиката кои можат да се најдат во застарените речници.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Спремен сум да се сложам со неа иако ваквата дефиниција нѐ упатува кон интуицијата, кон женскиот осет на нештата.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
