смали (св.)
Ова е првпат да го гледаме Лукова така немоќен, смален и слаб. Се враќа Методи.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Но ние не можеме тоа да го направиме. Ние... ние сме малечки – вели Зоки, и се стуткува целиот за да се смали.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Квечерина одново кога ѕирнав во книгата ми се стори дека побелеле, се смалиле, и позаспале како дечиња во постелата на книгата – ги покрив со темната покривка на моите горчиви години.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
- Денеска тој, утре ние, велиме и се собираме, се смалуваме. Мислиш и главата ти е смалена од студот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Туку гледате, ги исфрлиле од себе неубавите, груби капутишта, ги слекле тешките војнички кондури, која боса, која по калци, бели, домашни, која по свилени чорапи добиени на крос-контрите (како награда), - која по гаќички, која во селско шајачно фустанче, која со долги, мили раце, бели, слаби, о боже, некоја што била малечка се извила, заластарила, високо, до небото, друга се смалила, се свиткала, се подгрбавила, о господе боже!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Зашто, несоницата, велеше, е последица на тоа што со појавата на чадот се смали поранешната количина на сулфур во воздухот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Туку ќе му се смалат очите, ќе застенка и ќе падне, ќе си го голтне јазикот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Едно време веќе сум сосема смалена, речиси залепена за земјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За да ги оттргне од себе нашите приковани погледи и за да ја смали напнатоста, со неприродна благост, прв ни се обрати: – Што сте се уплашиле толку, деца?
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Со вртење на ракавицата во одредена положба можеа да се смалат на величина на децата, да трчаат наоколу и да го набљудуваат центарот како што го гледаат децата.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Религиската репресија во земјите на социјалистичкиот лагер започнала штом власта го означи Ватикан како непријател чие влијание требало да се смали, додека националните цркви како институции требало да бидат подредени на целите на режимите.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Треба гледалиштето да се смали, а просторот за игра да стане голем и простран, со опрема за ТВ преноси за оние кои повеќе сакаат да останат дома.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Луција беше и понатаму убава, иако беше некако смалена.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Му личи, од тие причини, пајакот на бог презрен и казнет од другите богови, смален и фрлен на лицето на земјата, да биде вечно исмејуван како мал создател, создател на мали, ненужни и непостојани вселени, ткаени од пајажинест конец, вселени трајни колку и мигот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Цел живот ги гледаш своите другари, соседи, пријатели, исправени и горди, како шетаат со своите соништа низ времето и туку одеднаш ќе забележиш, тие спокојни и чесни луѓе како клапнале, се подвиткале, се смалиле...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
„Ме исплаши“, рече прибирајќи си ги нозете една кон друга и загрнувајќи ги со полите од бањарката, подисправајќи се на тоалетното столче од што задникот пред моите очи како да ѝ заигра, предизвикувачки, како да ѝ се смали и да ѝ стана поподатлив за моите веќе полакомени дланки.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Од тага се смали, поцрне, ко вода испари, прашина се стори. Петре од тој ден збор не проговори.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Големата река од едната страна на стопанството Острово толку многу се смали што дури и децата ја прегазуваа на најширокиот дел, а каналот оти постојано свртен кон пиперките и доматите речиси остана без вода од мовчето преку кое се влегува во населбата внатре па сѐ до спојот со реката.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Гледајќи како се оддалечува Чана, а никако да ѝ се смали фигурата, Пелагија се прекори себе си за лошата мисла што ѝ го жегна срцето Не, не, нашата врска е посилна дури и од онаа што ме врзува со мојата Добра!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
