собиче (ср.)
Таму, во дното на собичката, стоеше нејзиниот невестински ковчег.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се сети за миг на своето тесно собиче со илјада мириси и на острите колкови на својата љубовница и не стаса да стане крик и плач.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во тоа собиче се одигрува еве веќе дваесет дни една жална комедија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Перокселинот во твоето собиче. - Под мојот кревет, - додава Ана.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сега не ги воведоа во малото мрачно собиче туку право во преполнетата сала.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се доближи полека, прикрадувајќи се, на она место, го подигна предното ноженце божем да пречекори уште еднаш, но ноженцето сега сосема само се врати назад и срнчето отскокна пак, сврте неколку пати поигрувајќи по собичката, секогаш повторно доаѓајќи од она место и секогаш сѐ побезумно отскокнувајќи назад.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ја повлече рачката. Полека сѐ се смири. Истрча во собичката; на прагот за малку што не се препна од свитканото, заспано клопче на неговото срнче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко помисли дека на таа чиста собичка би можела да му завиди и жена му Мара.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некој убавец, којзнае како се мушнал во собичката кај другарката Оливера Срезоска и ете ти циркус, просто-напросто на генералимусот му ја бојадисал со бела боја левата страна од мустаќот, му ставил и некои други знаци на лицето.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сите спиеме во едно собиче, што се вели, небаре илегалци.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе постелиме и ќе се наредиме по целото собиче: јас и Оливера на една страна, а мажите на друга. Крлаган, што се вели.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
18 На ѕидовите од собичката висеше врамено писмо од Samuel Beckett во коешто младиот Beckett ѝ се заблагодарува на Gail што го избрала за тема на својата докторска дисертација. Gail ретко беше дома, па времето повеќе сакав да го минувам во кујната одошто во собичката.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Тоа беше некој вид склад за фрлени предмети, веројатно собиче во кое чистачките го оставаа приборот, заборавено место какво што постои во сите стари куќи.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Во такви услови, правењето на културно списание кое држи до некаква си компатибилност со светските културни случувања, и кое не е само одвратна локална збирштина на паланечки трубадури што така, будалесто безглаво, ќе заталкаат и во 21 век од своите деветнаесетовековни собички на еден елегичен националромантизам - е прилично деликатна работа која бара барем толку идеализам и романтизам колку што имало во вистинскиот 19 век, кога публиката (на Маларме, на пример) се броела на прстите од рацете. 4 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Ми го покажа собичето со книгите и жолтата ламба. Ми кажа и за јагулите. И така дојдовме.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Се разбира дека тој покажа интерес за случувањата во Сан Диего, но тоа само го увери дека доживувањата на младите љубовници со ништо посебно не излегува надвор од дури и предвидливиот шаблон така што му беше доволен фактот Едо и Су продолжија заеднички да живеат како што почна во собичката на механичарската работилница на Али во Сан Диего, но сега во станот на Су во улицата „Кинг“, во центарот на Торонто.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Стои времето во собичето, стои воздухот во него, без здив, без трепнеж.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Се сетив на него дури кога се прибрав во собичето на Даскалов.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Следниот месец тој се пресели во една собичка во Виенската болница, во која веќе беше вработен, а еден месец потоа, на денот кога Марта наполни дваесет и една година, таа и Зигмунд се верија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
